بدهد كافى نيست

. اين مسأله، در رسالۀ آيات عظام: بهجت و مكارم نيست

(1) [قسمت داخل پرانتز در رساله آيات عظام: گلپايگانى و صافى نيست]

[مسأله 2652]

مسأله 2652 اگر نذر كند روزه بگيرد ولى وقت و مقدار آن را معين نكند چنانچه يك روز روزه بگيرد كافى است. و اگر نذر كند نماز بخواند و مقدار و خصوصيات آن را معين نكند، اگر يك نماز دو ركعتى بخواند (1) كفايت مى‌كند (2) و اگر نذر كند صدقه بدهد و جنس و مقدار آن را معين نكند، اگر چيزى بدهد كه بگويند صدقه داده، به نذر عمل كرده است و اگر نذر كند كارى براى خدا بجا آورد، در صورتى كه يك نماز بخواند يا يك روز روزه بگيرد، يا چيزى صدقه بدهد، نذر خود را انجام داده است

. اين مسأله، در رسالۀ آيت اللّٰه بهجت نيست

(1) سيستانى : يا نماز وتر را بخواند. .

(2) مكارم : [ و]نذر ساير كارهاى خير نيز همين گونه است. [پايان مسأله]

[مسأله 2653]

مسأله 2653 اگر نذر كند روز معينى را روزه بگيرد، بايد همان روز را روزه بگيرد و چنانچه در آن روز مسافرت كند قضاى آن روز بر او واجب است.

اين مسأله، در رسالۀ آيت اللّٰه بهجت نيست

گلپايگانى ، اراكى : مسأله اگر نذر كند روز معينى را روزه بگيرد، ( گلپايگانى : بايد همان روز را روزه بگيرد و) نمى‌تواند در آن روز مسافرت كند و اگر بواسطۀ مسافرت روزه نگيرد، بايد گذشته از قضاى آن روز كفّاره هم بدهد ( گلپايگانى : يعنى يك بنده آزاد كند يا به شصت فقير طعام دهد يا دو ماه پى‌درپى روزه بگيرد) ولى اگر ناچار شود كه مسافرت كند يا عذر ديگرى مثل مرض يا حيض براى او پيش آيد، قضاى تنها كافى است.

خوئى ، تبريزى : مسأله اگر نذر كند روز معينى را روزه بگيرد، بايد همان روز را روزه بگيرد و در صورتى كه عمداً روزه نگيرد بايد گذشته از قضاى آن روز كفّاره هم بدهد (و أظهر اين است كه كفّاره‌اش كفّارۀ مخالفت يمين است چنان كه خواهد آمد) ولى در آن روز اختياراً مى‌تواند مسافرت كند و روزه را نگيرد و چنانچه در سفر باشد، لازم نيست قصد اقامه كرده و روزه بگيرد و در صورتى كه از جهت سفر يا از جهت عذر ديگرى مثل مرض يا حيض روزه نگيرد، لازم است روزه را قضا كند.

صافى : و أحوط در كفارۀ نذر در مسأله [1672]گفته شد ولى در آن روز اختياراً مى‌تواند مسافرت كند يا اگر مسافر است قصد اقامه نمايد اگر چه موافق با احتياط ترك سفر يا قصد اقامه است.

فاضل : و اگر در آن روز عذرى داشت كه نمى‌توانست روزه بگيرد، مثلاً حائض بود يا بيمار بود، آن روز را روزه نگيرد و تنها قضاى آن را بگيرد و كفّاره ندارد. و همين طور مى‌تواند در آن روز مسافرت كند، هر چند ناچار به آن مسافرت نباشد، ولى بعداً بايد آن را قضا نمايد و كفّاره ندارد.

[ قسمت داخل پرانتز در رساله آيت اللّٰه سيستانى نيست]