تبريزى : بلى، در آن روز. .

سيستانى : ولى كفّاره ندارد.

مكارم : مسأله هرگاه نذر كند روز معينى را روزه بگيرد، احتياط واجب آن است كه آن روز سفر نكند تا بتواند روزۀ خود را بجا آورد و چنانچه در آن روز مسافرت كند، قضاى آن روز بر او واجب است و احتياط واجب آن است كه كفّاره نيز بدهد.

زنجانى : مسأله اگر نذر كند روز معيّنى را روزه بگيرد، بايد همان روز را روزه بگيرد و نمى‌تواند در آن روز مسافرت كند و اگر به واسطۀ مسافرت روزه نگيرد، بايد گذشته از قضاى آن روز كفّاره هم بدهد يعنى يك بنده آزاد كند، يا به شصت فقير يك مدّ طعام دهد يا دو ماه پى‌درپى روزه بگيرد، و اگر در آن روز در سفر باشد و نتواند در سفر روزه بگيرد ولى ناچار شود كه مسافرت كند يا عذر ديگرى مثل مرض يا حيض براى او پيش بيايد قضاى تنها كافى است.

[مسأله 2654]

مسأله 2654 اگر انسان از روى اختيار به نذر خود عمل نكند بايد كفّاره بدهد (1) يعنى يك بنده آزاد كند يا به شصت فقير طعام دهد يا دو ماه پى‌درپى روزه بگيرد.

(1) خوئى ، تبريزى ، سيستانى : بقيّه مسأله ذكر نشده.

گلپايگانى ، صافى ، زنجانى : بايد به مقدارى كه در مسألۀ پيش گفته شد كفّاره بدهد.

مكارم : گناه كرده و بايد كفّاره بدهد. .

بهجت : و كفارۀ آن بنا بر أظهر كفارۀ قسم و بنا بر احتياط مستحبّ كفارۀ افطار عمدى روزۀ ماه رمضان است.

[مسأله 2655]

مسأله 2655 اگر نذر كند كه تا وقت معيّنى عملى را ترك كند، بعد از گذشتن آن وقت مى‌تواند آن عمل را بجا آورد و اگر پيش از گذشتن وقت از روى فراموشى يا ناچارى (1) انجام دهد، چيزى بر او واجب نيست ولى باز هم لازم است كه تا آن وقت آن عمل را بجا نياورد و چنانچه (دوباره پيش از رسيدن آن وقت (2) بدون عذر آن عمل را انجام دهد، بايد به مقدارى كه در مسأله پيش گفته شد كفّاره بدهد (3)

اين مسأله در رسالۀ آيت اللّٰه بهجت نيست

(1) مكارم : از روى فراموشى يا اجبار. .

(2) [قسمت داخل پرانتز در رساله آيت اللّٰه مكارم نيست]

(3) خوئى ، تبريزى ، سيستانى : بايد كفّاره بدهد.

گلپايگانى ، صافى : بايد به مقدارى كه در دو مسأله پيش گفته شد كفّاره بدهد.

زنجانى : مسأله اگر نذر كند كه تا وقت معيّنى عملى را ترك كند، بعد از گذشتن آن وقت مى‌تواند آن عمل را بجا آورد و اگر پيش از گذشتن وقت از روى عمد يا عذر انجام دهد چنانچه ديگر هدفى از نذر براى ترك باقى نباشد، لازم نيست در بقيۀ مدّت آن را ترك نمايد و اگر هدف از نذر ترك هنوز باقى باشد، بنا بر احتياط بايد تا آخر وقت تعيين شده آن عمل را بجا نياورد، و چنانچه دوباره پيش از رسيدن آن وقت بدون عذر آن عمل را انجام دهد، بايد به مقدارى كه در