همانطور كه در قبل اشاره كرديم،«فسق و فسوق»به معنى خارج شدن از
فرمان خدا و از راه و رسم بندگى اوست.
ادامۀ آيۀ مورد بحث به يكى ديگر از مواهب بزرگ الهى به
مؤمنان اشاره مىكند و مىفرمايد:«...لكن خداوند ايمان را محبوب شما قرار داده و
آن را در دلهايتان زينت بخشيده و به عكس كفر و فسق و گناه را منفور شما قرار داده
است...»وَ كَرَّهَ إِلَيْكُمُ
الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيٰانَحجرات7/.
در اين كه منظور از«فسوق»در آيۀ فوق چيست؟بعضى آن را تفسير
به«كذب و دروغ» كردهاند،ولى با توجه به گسترش مفهوم لغوى آن،و عدم وجود قيد در
آيه،هرگونه گناه و خروج از طاعت را شامل مىشود.بنابراين تعبير به«عصيان»بعد از آن
به عنوان تأكيد است.