فِتْيَة:(كهف10/.)[*]

جمع«فتى»در اصل به معنى«جوان نوخاسته و شاداب»است،ولى گاهى به افراد صاحب سن و سالى كه روحى جوان و شاداب دارند نيز گفته مى‌شود و معمولا اين كلمه با يك نوع مدح به خاطر صفات جوانمردى و مقاومت و شهامت و تسليم در مقابل حق همراه است.بنابراين كلمۀ فتى و فتوّت به معنى مجموعۀ اين صفات به كار مى‌رود،هرچند در سن و سالهاى بالا باشد،همان گونه كه از كلمۀ جوانمردى و فتوت در فارسى امروز نيز اين مفاهيم را مى‌فهميم.

شاهد اين سخن حديثى است كه از امام صادق(ع)نقل شده است:امام(ع)از يكى از ياران خود پرسيد:

«فتى»به چه كسى مى‌گويند؟او در پاسخ عرض كرد:«فتى»را به جوان مى‌گوييم.

امام(ع)فرمود:

أ ما علمت ان اصحاب الكهف كانوا كلُّهم كهولا،فسمّاهم اللّه فتية بايمانهم.«آيا تو نمى‌دانى كه اصحاب كهف همگى كامل‌مرد بودند،امّا خدا از آنها به عنوان«فِتيه»نام برده، چون ايمان به پروردگار داشتند».

سپس اضافه فرمود:من آن بالله و اتقى فهو الفتى.« هركس به خدا ايمان داشته باشد و تقوا پيشه كند جوانمرد است[1]»و نظير همين حديث در«روضه كافى»از امام صادق(ع)نقل شده است[2].(ج 357/12 و 360.)

[*]إِذْ أَوَى الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ...«زمانى را به خاطر بياور كه اين گروه جوانان به غار پناه بردند...»كهف10/.

1 و 2) نور الثقلين،ج 244/3-245.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3