بعضى از مردم عادت كرده‌اند هميشه از اموال بى‌ارزش و آنچه تقريبا از مصرف افتاده است و قابل استفادۀ خودشان نيست انفاق كنند و اين گونه انفاقها نه موجب تربيت معنوى و پرورش روح انسانى در انفاق‌كننده است و نه سود چندانى به حال نيازمندان دارد،بلكه يك نوع اهانت و تحقير نسبت به آنها محسوب مى‌شود اين جمله صريحا مردم را از اين كار نهى مى‌كند و مى‌گويد:چگونه از اين گونه اموال انفاق مى‌كنيد در حالى كه خودتان حاضر به پذيرش آن نيستيد،مگر از روى كراهت و چشم‌پوشى!(ج 248/2.)

غ م م

غمّ:(آل عمران153/.)[*]

در اصل به معنى«پوشاندن»است و اگر به اندوه،«غم»گفته مى‌شود ازاين‌جهت است كه گويى قلب انسان را در پوشش خود قرار مى‌دهد.شاعر مى‌گويد:لَيْلَةٌ غَمّىٰ طامِسٌ هٰالُها.«شبى تار و غم‌بار كه هاله و هلالش مستور است[**]».

به هر حال،آيۀ مورد بحث از ماجراى جنگ احد سخن مى‌گويد و خداوند صحنۀ پايان احد را به مسلمانان يادآورى مى‌كند و مى‌فرمايد به خاطر بياوريد هنگامى را كه به هر طرف پراكنده مى‌شديد و فرار مى‌كرديد و هيچ نگاه به عقب سر نمى‌كرديد كه ساير برادران شما در چه حالند،در حالى كه پيامبر از پشت سر فرياد مى‌زد:الىّ عباد اللّه الى عباد اللّه فانّى

[*]...فَأَثٰابَكُمْ غَمًّا بِغَمٍّ ...«...سپس اندوهها يكى پس از ديگرى به‌سوى شما روى آورد...»آل عمران153/.

[**] مفردات راغب،ماده غم.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3