و باز در آيۀ 112 سورۀ آل عمران دربارۀ يهود آمده است:...وَ بٰاؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللّٰهِ ...

يعنى قوم يهود براثر خلافكاريهاى خود مستحق مجازات الهى شدند و خشم پروردگار را همچون منزل و مكانى براى خود انتخاب كردند.

ولى بااين‌همه تعبيرات اين آيات مفهوم وسيع و گسترده‌اى دارد كه همۀ كفار و مشركين را شامل مى‌شود و تعبير به غضب در قرآن مجيد منحصر به«يهود»نيست،بلكه در مورد منافقان نيز آمده است(فتح6/)و شأن نزول نيز مفهوم آيه را محدود نمى‌كند.

(ج 53/3،ج 457/23،ج 51/24.)

غَضِبُوا:(شورى37/.)[*]

از مادّۀ«غضب»به معنى«خشمگين شدن»است.اين آيه به يكى از اوصاف مؤمنان متوكل كه جنبۀ پاكسازى دارد اشاره مى‌كند و دربارۀ تسلط بر نفس به هنگام غضب سخن مى‌گويد و مى‌فرمايد:

«...آنها كسانى هستند كه به هنگام غضب عفو مى‌كنند»نه تنها در موقع غضب زمام اختيار از كفشان ربوده نمى‌شود و دست به اعمال زشت و جنايات نمى‌زنند،بلكه با آب عفو و غفران قلب خود و ديگران را از كينه‌ها شستشو مى‌دهند و اين صفتى است كه جز در پرتو ايمان راستين و توكل بر حق پيدا نمى‌شود.

جالب اين كه:نمى‌گويد آنها غضب نمى‌كنند،چرا كه اين جزء طبيعت انسان است و در بعضى موارد،يعنى در آنجا كه براى خدا و در راه احقاق حق مظلومان باشد،ضرورت دارد،بلكه مى‌گويد آنها به هنگام غضب به سراغ عفو و غفران مى‌روند و بايد هم چنين باشد،چگونه انسان مى‌تواند در انتظار عفو الهى به سر برد در حالى كه خود كينه‌توز و انتقامجو است و به هنگام غضب هيچ قانونى را به رسميت نمى‌شناسد!

[1]مجمع البيان،ج 276/9.

[*]...وَ إِذٰا مٰا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ .شورى37/.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3