يك گذارد.

و نماز احتياط مثل ساير نمازهاست كه بايد با طهارت از حدث و خبث و ستر عورت و ساير شروط واجبات باشد، و در نيّتش در دل چنين نيّت كند- يعنى بداند- كه دو ركعت يا يك ركعت نماز احتياط مىكند براى فريضۀ ظهر- مثلا- براى آنكه واجب است قربة إلى اللّه، و تكبيرة الإحرام بگويد، پس حمد تنها بخواند بدون سوره و قنوت، پس ركوع و سجود و تشهد و سلام بجا آورد، و تا تواند احتياطا بىفاصله نماز احتياط را بعد از نماز اصلى بجا آورد، و اگر ما بين آن و نماز سخن گفته سهوا، يا تحقيق مسأله نموده باشد دو سجدۀ سهو كند احتياطا.

و اگر نماز احتياط را فراموش كند هر وقت كه به خاطرش آيد به عمل آورد، و حكمش در زياد و كم ركعت يا فعل، حكم نماز اصل است و در شك در افعال و ركعات به نحو كثير الشك عمل مىكند، و اگر شك كند كه نماز احتياط را بجا آورده يا نه؟ بجا آورد.

و اگر بعد از سلام نماز شك كند اعتبار ندارد مطلقا.

و همچنين هرگاه بسيار شك كند، به حدّى كه در عرف مردم بگويند كه:

او بسيار شك مىكند؛ نيز اعتبار به شك نكند، و بنا را بر آن گذارد كه مشكوك فيه را كرده است اگر كردن آن موجب زيادتى نباشد، و الّا بنا را گذارد بر اينكه آن را نكرده است.

و در كثرت شك فرقى نيست ميان آنكه در ركعات باشد يا در افعال، لكن- مثلا- هرگاه در ركعات كثير الشك باشد، حكمش متعدّى به افعال نمىشود، و أظهر و أشهر آن است كه: به سبب كثرت شك حكم سهو ساقط نمىشود، و كثرت سهو موجب سقوط حكم شك و سهو نمىگردد [1]، بلكه سهوى يا شكى

[1] بحار الانوار: 85/ 276، حدائق الناضرة: 9/ 696.