صورت اگر دو سجدۀ سهو بعد از نماز احتياط به عمل آورد بهتر خواهد بود.

پنجم: شك ميان چهار و پنج، و آن سه صورت دارد:

اول: آنكه بعد از اكمال سجدتين باشد و شك كند كه آنچه كرده است چهار بوده يا پنج، پس تشهد بخواند و سلام دهد، و اگر برخاسته نيز بنشيند، و بعد از سلام دو سجده سهو كند به نيّت وجوب.

دويم: آنكه پيش از ركوع باشد- خواه قرائت كرده باشد يا نه- و شك كند كه آن ركعتى كه در آن هست پنجم است يا چهارم، پس بنشيند و بنا را بر چهار گذارد و نماز را تمام كند، و دو ركعت نماز احتياط نشسته كند با دو سجدۀ سهو به نيّت قربت.

سيّم: آنكه بعد از رفتن به ركوع و قبل از اكمال سجدتين باشد، پس بنا را بر چهار گذاشته، آن ركعت را به عمل آورده، دو سجدۀ سهو كند، و بهتر آن است كه نماز را نيز اعاده كند [* 33]، و در هر جائى كه بناى صحّت موقوف بر اكمال سجدتين باشد، هرگاه شك واقع شود در اثناى سجدۀ دويم؛ هرچند كه قبل از ذكر سجود باشد- با [1] اعادۀ نماز به قصد وجوب- بهتر بلكه احوط آن است كه بنا را بر صحّت نيز گذارد و اعمال شك بعد از رفع رأس را به عمل آورد.

و اگر در نماز احتياط شك در ركعات كند بنا را بر اكثر گذارد، مگر آنكه اكثر موجب بطلان باشد، كه در اين صورت بنا را بر اقل گذارد- هرگاه آن نيز موجب بطلان نباشد- و الّا باطل كند، مثلا: هرگاه شك در دو ركعت نماز احتياط كند كه يكى كرده است يا دو؛ بنا را بر دو گذارد، و اگر شك كند كه دو كرده است يا سه؛ بنا را بر دو گذارد.

و اگر در يك ركعت نماز احتياط شك كند كه يكم است يا دويم بنا را بر

[1] در نسخۀ ج به جاى «با اعادۀ ... بلكه» (اعاده نماز به قصد وجوب كند) آمده است.