به ضرورت بر نقطه «ط» گذرد و وصل كنيم و از نقطه «ط، ح» بر خط «ح، د» اخراج كنيم البته منصّف «ح، د» است و سطح «د، د»، در «د، ح» با مربّع «ح، ح» مثل مربّع «ح، ز» است به شكل ششم از مقاله دويم از كتاب اقليدس و مربّع «ح، ط» مشترك سازيم، پس سطح «د، ب» در «د، ح» با مربعين «ح، ج» و «ح، ط» يعنى: با مربّع «ح، ط» به شكل عروس مثل مربّعين «ح، ز» و «ح، ط» است يعنى: مربّع «د، ط» به مثل اين بيان كنيم كه سطح «د، ه» در «ه، ب» با مربّع «ح، ط» مثل مربّع «ط، ه» است يعنى: «ز، ط»، پس سطح «د، ز» در «ز، ح» مثل سطح «د، ه» در «ه، ب» است پس نسبت «د، ز» به «د، ه» يعنى نسبت «الف، ب» به «ب، ه» به شكل چهارم از مقالۀ ششم، و شانزدهم از پنجم مثل نسبت «ه، ب» به «د، ح» است به شكل شانزدهم از مقالۀ ششم و مثل نسبت «د، ح» به «ح، الف» است به چهارم و شانزدهم مذكور و بيان آن به وجهى ديگر در ذيل «تحرير اقليدس» كه خواجه نصير الدين براى اقامۀ برهان بر شكل يازدهم از مقالۀ دوازدهم نوشته مسطور است، پس نسبت «الف، ب» به «ح، الف» چون نسبت «الف، ب» به «ب، ه» است مثلثة بالتكرير به صدر مقالۀ پنجم، يعنى نسبت مكعّب معمول بر «الف، ب» به مكعب معمول بر «ب، ه» به شكل سى و ششم از مقالۀ يازدهم، و اين مطلوب است [1].

و شايد كه پيغمبر آن زمان مأمور بيان آن از براى مأموران نبوده است، منه (رحمه اللّه).

[29]: حاشيۀ صفحۀ (86) متن كتاب

و بعضى گفتهاند كه: اكمال سجدتين عبارت است از فراغ از ذكر واجب سجده دويم [2]، و شايد مرادش گذشتن مقدار امكان ذكر باشد تا شامل صورت سهو از ذكر شود، و نظر به اين قول احوط آن است كه: در هر جائى كه اكمال سجدتين معتبر باشد [] هرگاه شك واقع شود بعد از فراغ از ذكر واجب بنا را بر صحت گذارد و بعد از اعمال؛ نماز را احتياطا اعاده نمايد. و بعضى شك بعد از ركوع را مانند شك بعد از اكمال سجدتين

[1] شرح ديوان امير المؤمنين (عليه السلام) فاضل ميبدى: 17 و 18.

[2] ذكرى الشيعة: 4/ 79، مدارك الاحكام: 4/ 257، حدائق الناضرة: 6/ 276.