النفع لأنّه خير المحض، مع أنّه يحتمل أن يكون الضارّ موضوعا لهما، و كذا الواو يحتمل أن يكون موضوعا للواحد و ما بعده، أو يكون ذكر ما بعده لبيان أنّ واحده يستلزم تلك الصفات، و كذا الكلام في لام الف، و اللّه يعلم [1]، منه (رحمه اللّه).

[8]: حاشيۀ صفحۀ (14) متن كتاب

و اين خلاف در صورتى است كه: جنايت به بريدن بعض زبان واقع شود، امّا هرگاه به بريدن كلّ زبان باشد پس در آن تمام ديت است اجماعا، و همچنين هرگاه جنايت به غير بريدن باشد، مانند صدمه زدن بر سر به عصا يا غير آن، پس اگر منفعت نطق [2] و تكلّم بالمرّه زايل شود موجب تمام ديت مىشود نيز اجماعا، و اگر بالمره زايل نشود تقسيم ديت بر حروف مىشود و بس اجماعا، و در هر حال؛ فرقى نيست ميان حروفى كه زبان در آن دخلى دارد يا نه بلا خلاف، منه (رحمه اللّه).

[9]: حاشيۀ صفحۀ (15) متن كتاب

چنانكه شيخ صدوق در «مجالس» از مجلس هشتم بسند معتبر روايت كرده است از حسن بن فضاله كه گفت پرسيدم از امام رضا (عليه السلام) از شب نيمۀ شعبان فرمود كه: «آن شبى است كه آزاد مىكند- حق تعالى- در آن بندگان را از آتش و مىآمرزد گناهان بزرگ را» گفتم: آيا نمازى هست زياده بر نماز ساير شبها؟ فرمود: «نيست در آن چيزى معيّن ليكن اگر خواهى كه در آن سنتى بجا آرى پس البته نماز جعفر بن ابى طالب (عليه السلام) را در آن بگزارد، و ذكر خدا و استغفار و دعا در آن شب بسيار به عمل آر! زيرا كه پدرم مكرّر مىفرمود كه: دعا در آن شب مستجاب است»، گفتم به آن حضرت كه: مردم- يعنى: سنّيان- مىگويند كه: آن شب ليلة الصكاك است يعنى شب برات است، حضرت فرمود: «شب

[1] لم نعثر في مظانّه.

[2] حجرى: تنطّق.