راهب و غير آن اعتقاد به نبوّت آن حضرت داشته [1] و در سال شصت و سيّم از عمر شريف خود، قبل از بعثت آن حضرت اشاره به آن كرده، بلكه اظهار نموده و هميشه قائل به وحدانيّت الهى [2] بوده است، چنانكه مجمع عليه شيعه است در باب پدران ائمّه و پيغمبران [3]، و بعضى از اهل سنّت نيز به آن قايلند در آباء انبياء، و اسلامش قبل از بعثت از قبيل: «كنت نبيّا و آدم بين الماء و الطين» [4] است.

و محمّد بن اسحاق- صاحب «مغازى»- گفته است كه: ابو طالب عمّ پيغمبر (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) در دهم ذىقعده [5]، و بعضى گفتهاند در نيمۀ شوّال از سال دهم بعثت وفات يافت «و هو ابن بضع و ثمانين سنة» [6] يعنى: عمرش بضع و هشتاد سال بوده است، و «بضع» در لغت عرب اطلاق مىشود بر ما بين سه و ده، پس عمرش از هشتاد و سه گذشته و به نود نرسيده بود، و شايد اظهارش به نبوّت آن حضرت در روز عقد خديجه بوده است، چنانكه از خطبۀ ابو طالب در آن عقد مبارك مفهوم مىشود، در آن وقت حضرت بيست و پنجساله بود، و شايد ابو طالب شصت و سه سال داشته كه مجموع عمرش به هشتاد و هشت رسيده باشد، و اين معنى ششم در همين حين به خاطر رسيد و از فوائد مختصّه اين كتاب گرديد.

قال العلّامة الزمخشري في «الكشّاف»: و في ما خطب به أبو طالب في

[1] سيره ابن هشام: 1/ 191، كمال الدين: 1/ 183 حديث 33.

[2] حجرى: خدا.

[3] مجمع البيان: 3/ 106 (جزء 7)، بحار الانوار: 15/ 117، تفسير فخر رازى: 13/ 40.

[4] مناقب ابن شهر آشوب: 1/ 214، عوالى اللئالى: 4/ 121 حديث 200، سنن ترمذى: 5/ 546 حديث 3609، كنز العمال: 11/ 409 حديث 31917.

[5] در مظانّش نيافتيم.

[6] طبقات ابن سعد: 1/ 125.