ففي «صحيح البخاري» عن العباس بن عبد المطّلب قال للنّبي (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم): ما اغنيت عن عمّك فإنّه كان يحوطك و يغضب لك؟ قال: «هو في ضحضاح من نار و لو لا أنا لكان فِي الدَّرْكِ الْأَسْفَلِ مِنَ النّٰارِ» [1].

و بنابر روايت اهل سنت عاقد شصت و سه؛ عباس بن عبد المطّلب است كه به حضرت رسول (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) اشاره كرده است بپوشانيدن اسلام ابى طالب كه كفّار مطّلع نشوند و دست از احترام او برندارند و به اين وسيله ابو طالب تواند كه حمايت پيغمبر (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) و مسلمانان نمايد.

چهارم: آنكه اشاره است به دو حرف «لا» و «الّا» در كلمه توحيد زيرا كه اين دو حرف عمدهاند در نفى شركت و اثبات وحدانيّت، و جمل اين دو حرف شصت و سه است.

پنجم: آن است كه به خاطر فاتر قاصر رسيده كه اشاره باشد به آنچه متعارف است ميان مردم كه در وقت گفتن شهادتين خنصر و بنصر و وسطى را از دست راست دوته مىكنند و مىخوابانند و ابهام را به پهلوى انگشت سبّابه- كه آن را مسبّحه و شهادت نيز مىگويند- راست مىدارند كه ناخنش بر گره دويم سبّابه باشد و سبّابه نيز راست ايستاده شهادتين را مىگويند، پس ابو طالب نيز چنين كرده، يا آنكه امام (عليه السلام)، يا عباس اشاره به اسلام او به اين كيفيّت كردهاند و اين مبنى است بر حساب عقود به دست، چنانكه در ميان عرب معروف بوده است، به نحوى كه محقّقين نقل كردهاند، و در اين اعصار نيز در ميان تجّار روم و عرب؛ قريب به آن متعارف است.

ششم: آنكه اشاره باشد به آنكه حضرت ابو طالب به شهادت كتب و روايات و خوارق عادات از آن حضرت و أخبار كهنه و رهبانان مانند بحيراى

[1] صحيح بخارى: 4/ 247.