خلافه [1]، با وجود آنكه ظنّ نجاست در حمّام كمتر است- به مراتب شتىّ- از ظنّ نجاست در امورى چند كه در اخبار و فتاوى اخيار حكم به طهارت آنها شده، مانند: كافور [2] و شكر [3]- كه از فرنگ و هند مىآيد بىشبهه- و رخوت [4] و ظروف كفّار و مشركين [5]، هرچند كه مستعمل باشد- به حسب ظاهر- و ظروف و شير و پنير و ماست و روغن اكراد و الوار و اعراب صحرانشين و امثال آنها [6]، و همچنين رخوتى كه كفّار ريسمان آنها را ريشته و آنها را بافته باشند [7]، و همچنين چون مسلمان رخت خود را به كافرى به عاريت دهد براى پوشيدن، و بعد از پوشيدن رد كند [8]؛ تمام اينها را شارع حكم به طهارتش فرموده، و احدى خلاف در آن ننموده مگر قول شاذّى [9] در بعضى از آنها كه محل اعتبار نيست، و مع ذلك آن مخالف نيز، رجوع نموده، و موافق با ديگران شده [10].

[1] شايد مراد مؤلّف (رحمه اللّه) از دليل؛ «قاعدۀ طهارت» باشد كه در روايات متعدّده وارد شده است. وسائل الشيعة: 3/ 466 و 467 حديث 4192- 4196، حدائق الناضرة: 2555- 260، مفتاح الكرامه:

1/ 130.

[2] مختلف الشيعة: 1/ 385- 394، وسائل الشيعة: 3/ 13- 15 حديث 2888- 2897 و 17- 20 حديث 2904- 2917 و 35- 38 حديث 2958- 2966.

[3] وسائل الشيعة: 25/ 106 حديث 31323- 31337.

[4] وسائل الشيعة: 3/ 520 حديث 7 [رخوت- جمع ادعائى رخت].

[5] وسائل الشيعة: 3/ 517 حديث 1.

[6] وسائل الشيعة: 25/ 106 باب 53، 109 باب 55، 112 باب 57، 115 باب 60، 122 باب 66.

[7] وسائل الشيعة: 3/ 518 باب 73 حديث 1 و 2 و 5 و 7.

[8] وسائل الشيعة: 3/ 521 حديث 1.

[9] مبسوط شيخ طوسى: 1/ 39 و 40 و 84، سرائر: 1/ 296، الجامع للشرائع: 67، مختلف الشيعة:

2/ 92.

[10] درباره «ابن جنيد» بعضى تعبير كردهاند كه: از قول خودش برگشته است مثل: مرحوم مؤلف، و بعضى معتقدند كه: اين نسبت به «ابن جنيد» ثابت نشده است، مثل: صاحب رياض (رياض المسائل: 3/ 218) و صاحب جواهر (جواهر الكلام: 8/ 269).