و در «مقاتل» روايت كرده است كه: در شبى كه سيد حسين و اصحابش شهيد شدند؛ بر سر آبهاى غطفان تا صباح نوحۀ جنّ را مىشنيدند، كه اشعار مىخواندند و بر ايشان مىگريستند [1].

و ايضا از حضرت امام محمّد باقر (عليه السلام) روايت كرده است كه: «حضرت رسول (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) در فخّ از مركب به زير آمد و دو ركعت نماز كرد و گريست و فرمود كه: «جبرئيل نازل شد و گفت: يكى از فرزندان تو در اينجا شهيد خواهد شد و ثواب كسى كه با او شهيد شود دو برابر شهيدان ديگر است» [2].

و ايضا روايت كرده است كه حضرت امام جعفر صادق (عليه السلام) نيز در فخّ فرود آمد و نماز كرد و فرمود كه: «در اينجا مردى از اهل بيت من شهيد خواهند شد با گروهى كه ارواح ايشان سبقت خواهند گرفت به سوى بهشت» 3.

و به مقدّمۀ فخّ؛ دعبل خزاعى در قصيدۀ تائيه مشهورۀ خود اشاره كرده است و گفته:

شعر

أ فاطم قومي يا ابنة الخير فاندبي 4 * * * نجوم سماوات بأرض فلات

قبور بكوفان و اخرى بطيبة * * * و اخرى بفخّ نالها صلواتي 5

سؤال ثكح [528]:

عافت الماء في الشتاء فقلنا * * * برّديه تصاد فيه سخينا 6

جواب:

«عافت» بمهملة و فاء، أي: كرهت، و «برّديه» أصله: بل رديه، ادغمت اللام في الراء لقرب المخرج ثمّ وصلت الغازا، و «ردّي» أمر من الورود،

[1] مقاتل الطالبيين: 306، بحار الانوار: 48/ 170.

[2] و 3 مقاتل الطالبيّين: 290، بحار الانوار: 48/ 170.

[3] 4 مصدر: و اندبي.

[4] 5 ديوان دعبل خزاعي: 135.

[5] 6 جامع الشواهد: 2/ 84، مغنى اللبيب: 1/ 373.