مدينه [1].

و أبو الفرج اصفهانى در كتاب «مقاتل الطالبيّين» روايت كرده است كه:

سبب خروج حسين آن بود كه هادى مرد شقى از اولاد عمر بن الخطاب را والى مدينه كرد، و آن عمرى كار را بر سادات مدينه تنگ كرد و اهانت و اذيّت بسيار به ايشان مىكرد، و چون اوائل آمدن حاجيان شد هفتاد نفر از حاجيان به مدينه داخل شدند و وسوسه كردند حسين و ساير سادات را كه خروج كنيد و ما اعانت شما مىكنيم، حسين ارادۀ خروج كرد و جمع كرد سادات را كه از جملۀ آنها [2] سه پسر عبد اللّه بن حسن بن امام حسن (عليه السلام) بودند، كه يكى يحيى نام داشت، و ديگرى سليمان و سيّم ادريس، و عبد اللّه بن حسن مثلّث كه او را افطس مىگفتند، و ابراهيم بن اسماعيل كه او را طباطبا مىگفتند و سادات طباطبا به او نسبت مىرسانند، و عمر بن حسن بن على بن حسن مثلّث، و عبد اللّه بن اسحاق بن ابراهيم بن حسن مثنّى بود، و دوستان و آزادكردهها و آشنايان خود را جمع كردند، پس بيست و شش نفر از اولاد امير المؤمنين (عليه السلام) جمع شدند و ده نفر از حاجيان و جمعى از مواليان و سائر مردم نيز با ايشان اتّفاق كرده [3]، خروج نمودند.

و چون مؤذّن اذان صبح را گفت داخل مسجد شدند و افطس بر منارهاى بالا رفت و مؤذّن را جبر كرد كه (حىّ على خير العمل) را در اذان گفت، عمرى چون اين صدا را شنيد؛ گريخت و از مدينه بيرون رفت و حسين نماز صبح را در مسجد با مردم كرد، و كسى از اولاد ابو طالب (عليه السلام) تخلّف ننمود از ايشان مگر حضرت امام موسى كاظم (عليه السلام) و حسن بن جعفر بن حسن مثلّث.

[1] تاريخ حبيب السير: 2/ 225.

[2] الف، ب: ايشان.

[3] در نسخه الف، ب به جاى «اتّفاق كرده» (متفق شدند) آمده است.