سؤال نه [55]:

نيّت نماز و غسل و غيرهما، از براى عوامى كه معنى آن را نمىفهمند، به فارسى كردن بهتر است يا نه؟

جواب:

معنى هر نيّتى را در دل بايد قصد كند [1] به هر لفظ و عبارت كه باشد، و عبرت به معنى است نه به عبارت و لفظ.

سؤال نو [56]:

اكثر حيض با اكثر نفاس مساوى است؟ يا تفاوت دارد؟

جواب:

مساوى است، و از براى ذات العادة همان عادت است به طريقى كه در حيض است، و از براى غير او ده روز است على الأظهر، ليكن در ماه مبارك رمضان هرگاه خونش مستمرّ باشد تا هيجده روز يا بيشتر، روزۀ هيجده روز را قضا كند، هرچند كه ذات العادة باشد، و بعد از ده روز روزه گرفته باشد على الأحوط، و اللّه العالم.

سؤال نز [57]:

اگر كسى ببيند كه: مردى با حيوانى مقاربت نموده [2]، و بر او مشخص شد كه وطى به عمل آمده، يا ببيند كه نجس العين ظرفى را يا طعامى يا شرابى را ولوغ نموده، يا از آن خورده؛ و يقين بداند؛ يا در طعام فضلۀ موش ببيند، و از اين قبيل چيزها را ببيند، بر او واجب است كه به صاحب حيوان، يا به مؤمنان در خصوص وطى آن حيوان- از جهت اجتناب از لحم و شير و بار كردن آن- يا به رفقا در خصوص نجاست أطعمه و أشربه بگويد، و مطّلع سازد، يا

مورد تأييد قرار نداده است.

محقق قمى (رحمه اللّه) در قوانين الأصول 2: 281 در بحث تعادل و تراجيح، اواخر قانون تعارض الدليلين عبارت تمهيد القواعد را نقل كرده، و از ترجيح طرف تحريم خوددارى كرده است.

و از فقهاى بزرگ اين زمان مرحوم آية اللّه خوئى (رحمه اللّه) در «التنقيح: 1/ 304» مىنويسد: «و قلنا إن مع احتمال الوجوب؛ و شيء من الاحكام الثلاثة مع القطع بعدم الحرمة، أو احتمال الحرمة و أحدها مع القطع بعدم الوجوب يتمكن العامي من الاحتياط و الإتيان بالعمل رجاء او تركه باحتمال مبغوضية من غير حاجة إلى التقليد فيه».

[1] ه: كرد.

[2] الف: كرده.