بازآمد كاى على زودم بكش * * * تا نبينم آن دم و وقت ترش

من حلالت مىكنم خونم بريز * * * تا نبيند چشم من آن رستخيز

گفتم: از هر ذرّهاى خونى شود * * * خنجر اندر كف به قصد تو رود

يك سر مو از تو نتواند بريد * * * چون قلم بر تو چنين خطى كشيد

ليك بىغم شو شفيع تو منم * * * خواجۀ روحم نه مملوك تنم

پيش من اين تن ندارد قيمتى * * * بىتن خويشم فتى ابن الفتى

خنجر و شمشير شد ريحان من * * * مرگ من شد بزم نرگسدان من

آنكه [1] رخش تن بدينسان پى كند * * * حرص ميرىّ و خلافت كى كند [2]

و به اجماع مسلمين به وصيّت حضرت امير المؤمنين (عليه السلام) حضرت امام حسن (عليه السلام) ابن ملجم لعين را كشت و به اذن آن حضرت و حضرت امام حسين (عليه السلام) جسد آن اشقى [3] الآخرين را سوختند [4]، و العذاب الآخرة اشدّ و اخزى.

[1] در مصدر به جاى «آنكه رخش تن» (آنكه او تن را) آمده است.

[2] مثنوى: 1/ 104- 107.

[3] ج: شقى الأولين و الآخرين.

[4] بحار الانوار: 42/ 298.