خصوصه با رطوبت ملاقات به نجاست كرده و كافر- مثلا- آن را بافته و ساخته و دوخته و شكر را آب كرده و قند را ريخته به نحوى كه بدنش به آن رطوبت رسيده، و علم عادّى در مسألۀ نجاست اعتبار ندارد اصلا، و اينكه شخصى هرچند عادل باشد ديده است كه شكرى را با فضلۀ موش آب كردهاند، يا رختى را كافرى با رطوبت ملاقات نموده اين شهادت ضررى به چيزهاى ديگر ندارد قطعا، و مايعات و ظروف و رخوت كفّار هرچند كه مستعمل باشد محكوم به طهارت است شرعا، ردّا على أهل الوسواس التابعين للخنّاس.

و ثقة الإسلام شيخ كلينى (رحمه اللّه) در «كافى» در اوائل كتاب عقل و جهل به سند صحيح روايت نموده از عبد اللّه بن سنان كه گفت: ذكر كردم از براى حضرت صادق (عليه السلام) مردى را كه مبتلى بود [1] به وضوء و نماز و گفتم كه: او مرد عاقلى است، پس حضرت فرمود كه: «كدام عقل از براى او هست و حال آنكه او اطاعت شيطان مىكند، پس گفتم: چگونه اطاعت شيطان مىكند؟ فرمود كه:

سؤال كن او را كه اين كارى كه مىكنى- يعنى: از وسواس در وضوء؛ نماز و مقدّمات آنها از طهارت و نجاست- از چيست؟ پس او در جواب تو خواهد گفت كه: از كار شيطان است» [2].

و علماء استثناء فرمودهاند از قاعدۀ مذكوره؛ گوشت و پوست حيوانى را كه مردارش نجس باشد و حكم فرمودهاند به نجاست آنها هرگاه از كافر گرفته شود، و شرط كردهاند در حكم به طهارت آنها كه مشاهدۀ تذكيۀ شرعيّۀ آن بشود [3]، يا آنكه از دست مسلمانى، يا در بازار مسلمانان [4] از كسى گرفته شود

[1] يعنى: در وضوء و نماز وسواس داشت.

[2] كافى: 1/ 12 حديث 10، وسائل الشيعة: 1/ 63 حديث 137.

[3] كفاية الأحكام: 14.

[4] ه: مسلمانان يا در ولايت مسلمانان.