و همچنين زن مىخوراند از آنها را، در خانۀ شوهر بدون اذن او و امّا غير از طعام را پس نمىتواند» [1].

و نيز فرموده كه: «زن را مىرسد كه بخورد و تصدّق كند» [2].

و مفسرين گفتهاند كه: مراد از مٰا مَلَكْتُمْ مَفٰاتِحَهُ [3] خانههاى خادمان است از غلام و كنيز و ناظر ... و امثال اينها [4].

و ابن ادريس حلّى در حليّت اكل شرط نموده است كه: مأكول از چيزهائى باشد كه خوف فساد و ضايع شدن بر آن باشد [5] و اينكه آن جماعت به اذن داخل شده باشند و اين هر دو شرط تقييد اطلاق نصّ است بدون دليل و طريق احتياط واضح است.

و در «مجمع» از ائمۀ هدى (عليهم السلام) روايت كرده است كه فرمودهاند: «باكى نيست به خوردن از براى اين جماعت از خانههائى كه حق تعالى ياد كرده است؛ به قدر احتياجشان بدون اسراف» [6]، و اللّه العالم.

سؤال تى [410]:

بر وارث كبير لازم است كه حصّۀ صغير را- از خانه و غيره- به اجاره گيرد از براى خود، و همچنين نگاه داشتن حساب اخراجات صغير از مال مشترك، با آنكه با هم از آن مال مىخورند و نماز مىكنند و ساير

[1] تفسير نور الثقلين: 3/ 626 حديث 251، كافى: 6/ 277 حديث 2، تهذيب الاحكام: 9/ 95 حديث 413، وسائل الشيعة: 24/ 281 حديث 30545.

[2] تفسير نور الثقلين: 3/ 626 حديث 252، كافى: 6/ 277 حديث 3، تهذيب الأحكام: 9/ 96 حديث 417، وسائل الشيعة: 24/ 281 حديث 30546.

[3] نور (24): 61.

[4] مجمع البيان: 5/ 77 (جزء 18).

[5] سرائر ابن ادريس: 3/ 124، توضيح: ابن ادريس مسئلۀ خوف فساد را به بعضى اصحاب نسبت داده و آن را رد كرده است، عبارت سرائر چنين است: «و ذهب بعض أصحابنا إلى أنّه لا يؤكل إلّا ما يخشى عليه الفساد و الأوّل هو الظاهر».

[6] مجمع البيان: 5/ 77 (جزء 18).