كه: طلب كذايى كه از ولد تو دارم از تو مىخواهم، و پاى جان و عرض بايع در ميان باشد، و چاره منحصر شود در معاملۀ آن ملك با عمرو مزبور به تقريب آنكه از خوف بكر مذكور ديگرى طالب آن معامله نشود، زيد مرقوم- خوفا من ازهاق الروح لا عن شعور- با عمرو مفروض معامله نمايد، حسب الشرع معاملۀ كذائيه صحيح است يا نه؟

جواب:

از ظاهر سؤال چنين مستفاد مىشود كه: مساومه عمرو قبل از انشاى گفتگوى بكر بوده و بنابراين ادّعاء بكر و انحصار مشترى و راغب؛ در عمرو، هيچكدام أمارت اكراه بر آن معامله نمىشود، و ادّعاى عدم شعور را هرگاه به بيّنه ثابت نمايد فبها و إلا تسلّط قسم نفى العلم بر منكر دارد اگر ادّعاى علم بر او نمايد.

سؤال مج [43]:

هرگاه شخصى به مسلمانى «يهودى» گويد، و ريش او را بكند، و او را «قرمساق» گويد و دشنام عرضى دهد حسب الشرع بر او چه لازم مىآيد؟

جواب:

از براى «يهودى» گفتن؛ او را تأديب بايد كرد، و لا أقلّ بيست تازيانه بايد زد؛ نظر به حديث [1].

از براى «قرمساق» گفتن، هرگاه قرمساقى او ثابت نباشد؛ تأديب بايد نمود؛ اگر مراد قائل مجرّد اذيّت باشد، و اگر مرادش معنى عرفى «قرمساق» نيز باشد- و آن جمع كردن است ميان دو شخص، شبيه به دلال، از براى زنا يا لواط- در اين صورت به علاوۀ تأديب حدّ قذف نيز ثابت است هرگاه نسبت زنا يا لواط را به شخص معيّن داده باشد، و آن شخص مستحقّ مطالبۀ آن حدّ است چنانكه مواجه مستحق مطالبه تأديب است. و همچنين تأديب لازم است از

[1] عوالى اللالى: 1/ 190 حديث 275، مستدرك الوسائل: 18/ 103 و 104 حديث 9.