اسلام نزد اهل سنّت سيادت مختصّ است به پيغمبر ما و اولاد آن حضرت تا روز قيامت، نظر به قول آن حضرت كه فرموده «أنا سيّد ولد آدم و لا فخر» [1] و به اين سبب حضرت امير (عليه السلام) و اولاد او را كه از غير حضرت فاطمه (عليها السلام) باشد سيد نمىدانند.

و در كتاب «نفحات الأزهار» از حضرت امير (عليه السلام) روايت كرده است كه گفت: «شنيدم از حبيب خود رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) كه مىگفت: «حبيب من جبرئيل بر من فرود آمد، پس گفت: يا محمّد! بدرستى كه از براى هر چيزى سيدى است، پس سيد بشر آدم است، و سيد اولاد آدم توئى، و سيد روم صهيب است، و سيد فارس سلمان است، و سيد حبشه بلال است، و سيد درختان سدر است، و سيد مرغان نسر است، و سيد ماهها ماه رمضان است، و سيد روزها جمعه است، و سيد كلامها لغت عرب است، و سيد لغت عرب قرآن است و سيد قرآن سورۀ بقره است» [2].

و نزد شيعيان اثناعشريه سيّد عبارت است از: هاشم بن عبد مناف جدّ حضرت رسالت (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) و اولاد او تا قيام قيامت، و احاديث ائمۀ اهل البيت (عليهم السلام) در اين باره خارج از شماره است [3]، و «أهل البيت أدرى بما فيه» و حديث مذكور منافاتى با اين ندارد، زيرا كه آن حضرت نيز از سادات بلكه اشرف كائنات است، و شايد اهل سنّت به عداوت حضرت امير (عليه السلام) تخصيص به آن حضرت دادهاند با وجود آنكه در حديث متفق عليه ميان اهل سنّت و شيعه از حضرت رسول (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) منقول است كه: آن حضرت خطاب به على (عليه السلام) نموده

[1] سنن ابن ماجه: 2/ 1440 حديث 4308، سنن ترمذى: 5/ 288 حديث 3148 (با اندكى اختلاف).

[2] بحار الانوار: 61/ 30، حياة الحيوان دميرى: 2/ 349.

[3] مراجعه شود به وسائل الشيعة: 9/ 268- 279 ابواب 29- 34 و 509- 518 باب 1.