و اصحاب ارثماطيقى [1] تأويل خوبى از براى اين حديث نمودهاند كه:

عدد تسعه به منزلۀ آدم است، زيرا كه آحاد را نسبت توليد و ابوّت به ساير اعداد هست، و خمسه به منزلۀ حوّاست كه مانند خودش از او به هم مىرسد، زيرا كه:

هر عددى كه در او پنج مذكور باشد مثل: «پنج» و «پانزده»، چون ضرب شود در عدد ديگر كه او نيز مشتمل باشد بر پنج مثل: «بيست و پنج» و «صد و پنج» و امثال ذلك، در حاصل ضرب آنها يقينا پنج به عينه موجود و ملفوظ خواهد شد.

و گفتهاند كه: قول حق تعالى طه [2] اشاره است به آدم و حوّا و هر يك از اين دو عدد چون از يك تا به او- به نظم طبيعى- جمع شود مجموعش مساوى عدد اسم مختصّ به او مىگردد، و مثل آنكه مجتمع از واحد تا تسعه؛ چهل و پنج مىشود كه مطابق عدد آدم است [3] و مجتمع از واحد تا خمسه پانزده مىگردد كه موافق عدد اسم حوّاست [4].

و در علم حساب مقرر است كه: چون عددى را در عددى ضرب كنند، هر يك از مضروبين را ضلع گويند و حاصل ضرب را مضلّع نامند، و در اينجا

[1] يعنى: علم حساب نظرى و شناخت خواص عددها. (فرهنگ معين: 1/ 194) توضيح: در «لغتنامه دهخدا: 2/ 70» «آرتماطيقى» ضبط كرده است.

[2] طه (20): 1.

[3] عدد اسم «آدم» برابر است با:

45 (40 م)+ (4 د)+ (1 الف)

مجموع از 1 الى 9 برابر است با:

45 9+ 8+ 7+ 6+ 5+ 4+ 3+ 2+ 1

[4] عدد اسم «حوا» برابر است:

15 (1 الف)+ (6 و)+ (8 ح)

مجموع 1 الى 5 برابر است با:

15 5+ 4+ 3+ 2+ 1