حرام نمىشوند على الاشهر الاقرب [1].

و حدّ رضاع- بنابر اشهر و اقرب [2]- آن است كه: طفل در ايّام رضاع شرعى- كه دو سال است- از پستان زنى كه شيرش از جماع حلال به هم رسيده باشد بعد از ولادت؛ على الاشهر الاظهر [3]، يا بعد از حمل على الاحوط يك شبانهروز شير سير خوره باشد، به اينكه هر وقت كه محتاج به شير شود موافق تعارف از آن بخورد، و در آن بيست و چهار ساعت از كسى ديگر شير نخورد، و همچنين غذاى ديگر نيز نخورد، هر چند كه از شير دوشيده باشد، يا آنكه به طريق مذكور پانزده مرتبه به مكيدن از پستان شير سير بخورد كه خودش در هر مرتبه از پستان اعراض كند [4]، به شرط آنكه در بين آن پانزده مرتبه شير از زنى ديگر حتّى از مادر خود نخورد [* 20]، و احوط آن است كه: از ده مرتبه به طريق مذكور نيز اجتناب كند.

امّا تحديد رضاع به قدرى كه گوشت بروياند و استخوان سخت گرداند- چنانكه در بعض اخبار است [5]-، پس بنابر ظاهر [6] اكثر آن حدّى است على

[1] رسائل محقق كركى: 1/ 213،- رساله رضاعيّه: 149- 152.

توضيح: محقق مزبور چند دليل براى عدم تحريم ذكر كرده است كه دليل چهارمش را اجماع قرار داده. فاضل قطيفى- از فضلاى معاصر محقق مذكور- كتابى بر رد او نوشت، و در مسألۀ مورد بحث فتوى داد كه: مرضعه بر شوهرش حرام خواهد شد. (رضاعيه فاضل قطيفى: 239).

سپس محقق داماد در رسالۀ رضاعيۀ خود استدلال كرد بر حرمت هر دو خواهر بر شوهرانشان (رضاعيه محقق داماد: 24).

بدين جهت مصنّف به جاى ادعاى اجماع عبارت «على الاشهر الاقرب» را برگزيد.

[2] ه: اشهر و اظهر.

[3] رياض المسائل: 2/ 86.

[4] ه: اعراض كند و ديگر نمكد.

[5] وسائل الشيعة: 2/ 374 حديث 2.

[6] ه، ب: اظهر.