و [آب] مضاف به مجرّد ملاقات نجاست نجس مىشود هرچند كه زياده بر قدر كرّ باشد به اجماع كلّ علماء [1]، حتى كسانى كه ازالۀ نجاست را به مضاف جايز مىدانند، و استعمال مضاف نجس در حال ضرورت و اضطرار از براى خوردن و آشاميدن جايز است نه از براى ازالۀ حدث و خبث، و اللّه العالم.

سؤال رنط [259]:

در آب غسالۀ نجاست چه مىفرمايند؟

جواب:

هرگاه نجاست را به آب كرّ يا جارى و امثال آن بشويند آن آب نجس نمىشود مگر آنكه متغيّر به نجاست گردد، و هرگاه به آب ايستاده كمتر از كرّ بشويند آن آب نجس مىشود هرچند كه متغيّر نشود در غسل اوّل و بس [2]، و همچنين در دوّم على الأحوط، و مراد به غسالۀ اوّل همان است كه عين نجاست را ازاله كند هرچند كه زياده بر يك مرتبه آب ريخته و ماليده باشد، و اگر نجاست عينى و جرمى نداشته باشد- مانند: ملاقات بدن خنزير و كافر با رطوبت زايله- غسالۀ اوّل در آنجا همان آب اوّل است كه به موضع متنجّس رسد و از آن جدا شود.

و مشهور نجاست غسالۀ حمّام عربستان است، و سببش آن است كه:

غالبا نجاسات را- مانند: بول و غايط و منى- نزد حوض كوچك مىشويند، و اقوى طهارت است تا آنكه علم به نجاست آن- بخصوصه- به هم رسد، و احتياط از غساله حمّامهاى عجم ظاهرا منشئى به غير از وسواس ندارد، و امر آن مشكلتر نيست از شكر و كافور و مايعات كفّار، و رخوت و بافتهها و دوختههاى ايشان كه همۀ آنها محكوم به طهارتند به احاديث بسيار [3]،

[1] معتبر: 1/ 84، مدارك الاحكام: 1/ 114.

[2] ه: و بس على الأظهر.

[3] وسائل الشيعة: 3/ 466- 468 باب 37.