مقدار شرعى از براى تطهير آن، چنانكه: در كتب مذكور است [1]، و اظهر آن است كه: به غير نزح به طرق مطهّره آب ايستاده نيز پاك مىشود، و احتياط در باب نزح عمل به اكثر مقدار [2] است، و اللّه العالم.

سؤال رنو [256]:

هرگاه دو پاره نجاست از چاه برآيد در نزح به يكى اكتفا مىتوان كرد؟

جواب:

هرگاه معلوم شود كه از يكى است و هر دو با هم افتاده مىتوان، و الّا احتياط در تعدّد است، و اللّه العالم.

سؤال رنز [257]:

هرگاه يكى از دو ظرف آب نجس شود جزما، بعد از آن مشتبه گردد و آب ديگر ممكن نباشد، چه بايد كرد و چه حكم دارد؟

جواب:

از هر دو اجتناب كنند و از براى نماز و امثال [3] آن تيمّم كنند و لازم نيست ريختن آنها از براى صحّت تيمّم، و اگر آب يكى از آنها به جائى برسد در نجاست آن خلاف است و اظهر عدم است.

سؤال رنح [258]:

آب مضاف كدام است و به آن رفع حدث يا ازالۀ خبث مىتوان كرد؟ و به ملاقات نجاست نجس مىشود يا نه؟

جواب:

مراد به آب مضاف هر چيز روانى است كه در عرف آن را آب نگويند مگر با قيد به چيزى ديگر، و از شنيدن لفظ آب بدون قيد آن به ذهن نرسد مثل: آب گلاب و آب انار و شيره و امثال اينها و به آن وضوء و غسل نمىتوان ساخت.

و قول صدوق (رحمه اللّه) به جواز آنها به آب گلاب [4] شاذّ است، و حديثى كه به

[1] شرايع الاسلام: 1/ 13 و 14، شرح لمعه: 1/ 35- 45.

[2] ج، د، ه: مقدرات.

[3] ه: مانند.

[4] الهدايه: 48، مختلف الشيعة: 1/ 226.