نماز را به عمل آورد با دو سجدۀ سهو به شروطى كه گذشت، و اگر در اثناى احتياط به خاطر آيد كه نماز تمام بوده؛ تتمه را ترك كند و اگر به خاطر آيد كه كم بوده؛ به نحوى كه در صورت سابقه مذكور شد عمل نموده نماز را اعاده نمايد هرچند در خارج وقت باشد على الاحوط بل الاقرب.

و اگر در صورت شك ميان دو و سه و چهار ابتدا به دو ركعت نشسته كرده به خاطرش آيد كه نمازش سه ركعت بوده؛ نمازش صحيح و دو ركعت ايستاده ساقط است على الاظهر، و اگر به خاطرش آيد كه دو ركعت كرده نمازش باطل و اعاده لازم است، و اگر ابتداء به دو ركعت ايستاده كرده و بعد از آن به خاطرش آيد كه سه ركعت بوده نمازش باطل است، و اگر به خاطرش آيد كه دو ركعت بوده نمازش صحيح است و دو ركعت نشسته ساقط، و اگر معلوم شود كه زايد بر چهار ركعت بوده حكم كسى به هم مىرساند كه بر چهار ركعت سهوا اضافه كند چنانكه گذشت، و اللّه العالم.

سؤال قلط [139]:

عن أمير المؤمنين (عليه السلام) أنه قال: «من أكل البغغه [1] و قذف الوغغة [2] و استعمل الخشبتين أمن من الشوص و اللوص و العلوص» [3]؟

جواب:

قال في «قرّة العين و سبيكة اللجين» في تفسيره: (البغغة) ما يبقى من الغذاء في خلال الأسنان و (الوغغة) ما ينتشر من الطعام حيال الخوان و المراد (بالخشبتين) السواك و الخلال و (الشوص) بالمعجمه قبل الواو و المهملة بعدها وجع الضرس، و ب(هاء) وجع في البطن، او ريح يعتقب في الأضلاع، او ورم في حجابها من داخل، و (اللوص) بالمهملة وجع الاذن و النحر، و ب(هاء) وجع

[1] مصدر: البغفة.

[2] مصدر: الوغفة.

[3] مشكلات العلوم: 299.