[سؤال و جوابها]

سؤال الف [1]:

حروف هجا يعنى: ا، ب، ت ... معنى دارند يا نه؟ و بر تقديرى كه معنىدار باشند، معانى آنها چيست؟

جواب:

از أحاديث معلوم مىشود كه آنها معنى دارند، و مهمل نيستند، و معانى آنها به چند طريق روايت شده.

از آن جمله است كه: شيخ صدوق- عليه الرحمه- به سند معتبر [1] از حضرت امام حسين (عليه السلام) روايت كرده است كه: «يهودى به خدمت حضرت پيغمبر (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) آمد و حضرت أمير المؤمنين (عليه السلام) در خدمت آن حضرت بود، پس يهودى عرض نمود كه چه فايده است در حروف هجا؟

حضرت رسول (صلّى اللّه عليه و آله و سلّم) به حضرت أمير (عليه السلام) فرمود كه: جواب ده او را! و گفت: خداوندا! او را توفيق ده، و تسديد كن.

پس حضرت أمير (عليه السلام) فرمود كه: «هيچ حرفى نيست مگر آنكه نامى از نامهاى الهى است». بعد از آن گفت به اين مضمون:

«اما «الف» پس اللّه است كه نيست معبودى غير او؛ حىّ و قيّوم. و «با» باقى است بعد از فناى خلق او. و «تا» توّاب است كه توبۀ بندگان را قبول مىكند. و «ثا» ثابت است كه مؤمنان را مىدارد بر قول ثابت. و «جيم» جليل و بزرگ است ثناى او، بزرگ [2] است نامهاى او. و «حا» حق است و حىّ و حليم.

و «خا» خبير است به آنچه بندگان مىكنند. و «دال» ديّان است و جزا دهندۀ روز جزاست. و «ذال» ذو الجلال و الاكرام است. و «را» رؤف است به بندگان خود.

و «زاء» زينت پرستندگان است. و «سين» سميع و بصير است. و «شين» شاكر است بندگان مؤمن خود را. و «صاد» صادق است در وعد وعيد. و «ضاد» ضارّ

[1] در نسخۀ ب (به سند معتبر) نيامده است. برخى از راويان اين حديث توثيق نشدهاند و از اين جهت شايد نسخه ب صحيح باشد.

[2] ه: منزّه.