طويل گفت نه شما در هنگام كه آن ارباب دغا رفع مصاحف از روى غدر و حيله و مكر و غيله و فريب و خدعه نمودند گفتيد اينها را برادران مااند و اهل دعوت ما و ايشان از جنگ و حرب استقاله نموده پشيمان شده اند و طلب راحت و خلاص از جدال و مقاتلت خود پناه بسوى كتاب حضرت آله سبحانه و تعالى بردند ، راى آنست كه ايشان را در اقاله و استقاله قتال قبول نمائيم و از حرب و جدال آن رجال باز آئيم و آن جماعت را بمصاحف حضرت رب العزت واگذاريم نه من در جواب شما گفتم كه اين كار ايشان اگر چه ظاهرش ايمان ليكن باطنش تمرد و عدوان است ، اولش رحمت و آخرش خسران و ندامت است بايد كه شما بر ثبات جهاد و غزا بر اين اعداء ثابت و مستقيم باشد و بر طريقت خود لازم و قويم بلكه با آن جماعت بدندان جهاد نمائيد و اصلا هيچ نوع فكر ديگر ننمايند و اگر احيانا در اثناء جنگ و جدل كه دو لشكر بهم ملحق و متصل گرديدند يكى از شما را كسى از آن جانب فرياد كند و بنزديك خويش خواند اجابت نكنيد كه گمراه و دور از رحمت الهى شويد ، هر چند آن شخص مستغيث پدر يا فرزند يا برادر باشد ، زيرا كه ما با حضرت رسول خداى تبارك و تعالى بوديم و ديديم كه جنگ ميان پدران و پسران و فيما بين برادران بود و ساير خويشان با يك ديگر مقاتله مىنمودند و مسلمانان مترجى و مترصد ثواب و چنان از قتال و جدال دغا رحم و خويشان بودند يقين است كه از اين - مصيبت و شدت زيادتى در ايمان و اطاعت و انقياد امر ايزد سبحان است و خود را مطيع فرمان گردانيدن و صبر بر مصائب ياران نمودن و دوستى با آن جماعت ننمودن موجب تحصيل رضاى واهب منان است ، و ما بسيار بود كه