مقاتله با جمعى كه در اسلام برادر ما بودند بواسطه ء اعوجاج و گمان و شك و رجعت ايشان نموديم و بحكم خدا و رسول با آن جماعت غزا و جهاد كرديم لكن ما هر گاه طمع در تحصيل خصلت از خصال محسنه مىنموديم ميخواستيم كه خداى تعالى ما را از تفرقه و جدائى آن نگاهداشته بلكه ما را بآن خصلت جمع ساخته باقى گذارد كمال سعى و همت و نهايت رغبت در تحصيل آن مىكرديم و خود را از غير آن باز ميداشتيم .
و مروى است كه : حضرت امير المؤمنين على ( ع ) چون اجتماع قوم بر تحكيم حكمى مشاهده نمود ، فرمود كه :
ما هيچ احدى از مردان را حكم در آن امر و مهمّ نگردانيم بلكه حكم ما قرآن لازم الاذعان حضرت ايزد منان است و اين خطى است مسطور فيما بين دفتين منشور كه ناطق بهيچ زبان نيست بلكه تفسير و معانى آن لازم و محتاج و لا بد بترجمان است و رجال ارباب حال و اصحاب فضل و كمال از قرآن بيان بيان حقايق تمامى احوال خلقان نمايند و چون ما قوم را دعوت و دلالت بقرآن حضرت رب العزت نموديم كه حكم ميان ما و شما قرآن ايزد تبارك و تعالى باشد ، راضى به آن شوند ، فرقه ء از خداى عز و جل و از كتاب او روى گردان شدند ، و اصلا بحكم قرآن راضى نشدند يا آنكه حضرت قادر سبحان در كتاب لازم الاذعان ميفرمايد كه : ( نساء آيه 63 ) * ( فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوه إِلَى الله وَالرَّسُولِ ) * تفسير آيه و الله اعلم آنست كه اگر در ميان شما منازعه در امرى واقع و سانح گردد ، رد آن بسوى ايزد منان نمائيد و بسوى رسول او رجوع فرمائيد