13 - ابو يحيى ، زكريا بن يحيى وقار [1] كه در بارهء مالك غلوّ مىداشته و او را بر ابو حنيفه برترى مىداده و در اين كار تعصّب مىورزيده و مىگفته است مثل مالك و مثل ابو حنيفه چنانست كه جرير گفته :
< شعر > يعدّون النّاسبون إلى تميم بيوت المجد اربعة كبارا يعدّون الرّباب و آل معد و عمرا ثمّ حنظلة الخيارا و يذهب بينها المرىّ لغوا كما ألغيت فى الدّية الحوار < / شعر > و از اصحاب اين ابو يحيى است عبد الله بن عمرو غانم قاضى از اهل افريقا كه از اقران ابو حازم و از نظراء اوست و به فرمان هارون رشيد قضاء افريقا را مىداشته و در مدينهء قيروان در حدود دو سال بعد از مرگ مالك در گذشته است .
14 - يحيى بن يحيى كه از كودكى از اندلس به نزد مالك رفته و از او سماع داشته و فقه از او و از علماء مدينه و مصر آموخته و از بزرگان اصحاب مالك بشمار بوده و مالك از رفتار و هوش و عقل او خوشش مىآمده . روايت شده است روزى با ديگر اصحاب مالك نزد مالك بوده كسى گفته است : پيل آورده شده همهء اصحاب مالك براى ديدن آن بيرون رفتند مالك به او كه به جا مانده بود گفته است : تو چرا نرفتى تا پيل را ببينى ، با اين كه پيل در اندلس نيست و تو آن را نديده‌اى ؟ يحيى پاسخ داده است من از شهر خود آمده‌ام كه ترا ببينم و از علم و ارشاد تو بهره برگيرم و نيامده‌ام كه در اينجا پيل ببينم . مالك را اين پاسخ سخت خوش آمده و او را « عاقل اهل اندلس »

[1] « الوقار ، بفتح الواو و القاف المخففة و بعد الالف راء اشتهر بهذه الصفة ابو يحيى زكريا بن يحيى بن انما قيل له ذلك لسكونه و ثباته و هو مصرى ولد سنة اربع و سبعين و مائة و مات سنة اربع و خمسين و مائتين » ( اللباب )