سفيان ، از لحاظ تصدّى مقام افتاء برأى و از لحاظ نقل حديث و أسناد آن حتّى از حضرت صادق ( ع ) ( شيخ در رجال طىّ ذكر اصحاب صادق ( ع ) گفته است :
« سفيان بن سعيد بن مسروق ، ابو عبد الله الثورى ، اسند عنه ) و از لحاظ شهرت او به زهد و صلاح در زمان خود ، مورد اتفاق شيعه و سنّى است جز اين كه در كتب رجال شيعه مورد مذمّت و نكوهش قرار گرفته و كاذب و مدلَّس خوانده شده ليكن در كتب اهل تسنّن از وى بتبجيل و تجليل ياد شده و نسبت به او تعظيم و تكريم به عمل آمده است .
در همين جا به جا است گفته شود : اين اختلاف نظر نسبت به غالب فقيهان تابعى پديد آمده و اقوال در بارهء ايشان متغاير بلكه متضادّ صدور يافته و براى آن علل و عوامل بسيار به نظر مىرسد كه تبيين و تحليل آنها را موردى ديگر شايد مناسب افتد و بحثى مفصّلتر طرح گردد ليكن دور نيست كه يكى از آن علل ، اوضاع و احوال عصر بوده كه تقيّه را ايجاب مىكرده و موجب اختلاف گويى آن رجال علمى ، براى حفظ جان خود ، با ديگران مىشده است گاهى هم تعصّبهاى نابجاى مذهبى ، از دو طرف موجب اغماض از حقيقت و ابراز ناحق و باطل مىگرديده است .
ابن نديم در « الفهرست » ، در فنّ دوم از مقالهء پنجم كه در بارهء اخبار متكلَّمان شيعهء اماميه و زيديّه است و در آغاز فنّ وجه تسميهء شيعه را به اين عنوان ياد كرده ، در زير عنوان « الزّيديّة » اين مضمون را گفته است :
« زيديّه كسانى هستند كه زيد بن على عليه السّلام را ( زيد بن علىّ بن حسين بن علىّ بن ابى طالب ) امام مىدانسته و بعد از شهادت وى هر كس را كه از اولاد فاطمه و جامع شروط امامت باشد به امام بودن او قائل شده‌اند و بيشتر محدّثان مانند سفيان بن عيينه و مانند سفيان ثورى و صالح بن حىّ ، و فرزندانش ، و غير اينان ، بر اين مذهب هستند » و در ترجمهء حسن بن صالح بن حىّ چنين افاده كرده است :
« حسن بن صالح به سال يك صد ( 100 ) ولادت يافته و در سال يك صد و شصت و هشت ( 168 ) در حالى كه متخفّى و پنهان مىزيسته در گذشته و او از بزرگان شيعهء