« ميمون بن مهران . . و فى « الخلاصة » قال البرقى انّه من خواصّ علىّ عليه السّلام من مضر . و ذكر ابن الكلبي قصّة له فى شأن امرأة حلف زوجها بطلاقها « انّ عليّا خير هذه الامّة و أولاها بالرسول صلَّى الله عليه و سلَّم » . و يظهر منها كونه قاضيا من قبل عمر بن عبد العزيز و انه توقف عن الحكم و رفعها ( يعنى القصّة ) اليه . اقول : و روى « كش » عنه قصّة ضيافة امير المؤمنين للحارث الاعور . و يظهر من خبر « الفقيه » كونه من اصحاب الحسن ( ع ) ايضا . . » - 2 - غسّانى يحيى بن يحيى غسّانى .
غسّانى ، به گفتهء ابو اسحاق ، در سال يك صد و سى و پنج ( 135 ) در گذشته است . غسّانى مفتى اهل شام بوده و پس از اين كه او مرده مذهب اوزاعى و سعيد بن عبد العزيز در شام رواج يافته و فتوى از ايشان برجا مانده است .
در كتاب « اللَّباب . . » در ذيل عنوان « الغسّانى » اين مضمون آورده شده است :
« الغسّانى ، بفتح الغين و السّين المشدّدة و بعد الالف نون ، نسبت است به غسّان كه قبيله ايست بزرگ از « ازد » اين قبيله از آب غسّان كه در يمن ميان زبيد ( بر وزن سفيد ) و رمع [1] واقع است آشاميده و به اين سبب بدان نام ناميده شده‌اند . .

[1] « بكسر أوله و فتح ثانيه و عين مهملة موضع باليمن و قال نصر : قرية ابى موسى به بلاد الاشعريين من اليمن قرب غسان و زبيد » ( معجم البلدان ) .