تأدب بر يكديگر مزيت و برترى يابند.

(رجوع شود به سياسات مدنيه فارابى جزء مجموعه رسائل ص 47)

اهْلِ عَدْل‌

- (اين اصطلاح كلامى است) و منظور معتزليان‌اند كه قائل به عدل خدا و توحيد ذات و صفاتند.

(رجوع شود به ملل و نحل شهرستانى ضميمه ابن حزم ص 153).

اينان گويند كلام خدا عبارت از امر و نهى و وعد و وعيد بود و هر كس در اثر فعل خود مستحق ثواب و يا عقوبت بود و عقل سالم نيز بدين امر قضاوت كند.

اهْلِ عِلْم و طَهارَت‌

- (اين اصطلاح عرفانى است) منظور كسانى است كه در مراتب نه‌گانه ترقى روح انسانى قرار دارند، (رجوع شود به روح انسانى و رجوع شود به انسان كامل نسفى ص 29).

اهلِ فُتْوى‌

- (اصطلاح فقهى) مجتهد جامع شرائط را گويند.

اهْلِ كِتاب‌

- (اصطلاح كلامى) يهود و نصارى و بقولى زردشتى‌ها را گويند.

اهْلِ فَضائِل‌

- اين اصطلاح اخلاقى است و اهل فضائل كسانى هستند كه وجه همت خود را كسب فضائل و اخلاق حسنه قرار داده‌اند.

(اخلاق ناصرى ص 205)

اهْلِ فَقْر

- رجوع شود به فقر و فقير.

اهْلِ كَشْف‌

- (اصطلاح عرفانى) اين طايفه را خاص الخاص گويند: و آنان بزبان اقرار ميكنند و بدل تصديق ميكنند، هستى و يگانگى خداى را بطريق كشف و عيان. (انسان كامل ص 45)

اهْلِ مُجاهَدَت‌

- (اصطلاح عرفانى) كسانى كه در مقام مجاهدت و رياضت ميباشند كه «اما اهل المجاهدات و اصحاب الرياضات فطعامهم خشن و لباسهم خشن».

(عده ج 5 ص 484)

اهْلِ فَوْز

- اين اصطلاح اخلاقى است و اهل فوز كسانى هستند كه بمقام و مرتبت قرب الهى رسيده باشند كه آنها را فائزان هم گويند و مخلصان نيز خوانند.

(از اخلاق ناصرى ص 106)

اهْلِ مَحَبَّت‌

- (اصطلاح عرفانى) در كلمات باباطاهر است كه «اهل المحبة فرحون و منتظرون اللقاء و اهل الحقيقة محترقون وجلون، فارون من اللقاء».

آنها كه اهل بدايت محبت‌اند شادانند باميد لقاء حق و منتظر لقائند و اهل حقيقت كه اهل اواسط محبت‌اند ميسوزند و ترسانند و فراركننده‌اند از لقاء حق بجهت آنكه در اواسط كه هنوز نفس باقى است ميسوزند و در خوفند و نفس آنها آنان را از لقاء بر حذر ميدارد و گويد اول محبت لهو است بواسطه غلبه نفس و هواهاى نفسانى كه موجب اعراض و عدم توجه بمحبوب است و اشتغال به چيزهاى باطل و اواسط آن سهو است كه‌