اهْلُ السُّنَة

- اين اصطلاح در كلام اطلاق بر اشاعره شود كه در تمام موارد پيرو سنت‌اند و حسن و قبح عقلى را قبول ندارند.

اهْلِ شُرْب‌

- (اصطلاح عرفانى) سكران را اهل شرب خوانند كه اهل غلبه وجد است رجوع به شرب شود.

اهل شَريعَت‌

- (اصطلاح عرفانى و كلامى) رجوع شود به شريعت و طريقت.

و (مصباح الهدايه ص 115)

اهلِ شُهُود

- رجوع شود به شهود و (شرح گلشن راز ص 544، شرح منازل ص 57).

اهلِ صُحْبَت‌

- (اصطلاح عرفانى) اهل صحبت اميران بهشت‌اند.

(تفسير ص 770)

اهلِ صُفَه‌

- (اصطلاح عرفانى) كسانى بودند كه در زمان حضرت رسول در مسجد النبى صفه را گزيدند و در آنجا مسكن كردند و آنان اهل رياضت بودند كه مستقيما از معدن نبوت كسب فيض ميكردند و در بيان وجه تسميه صوفى بيايد كه وجهى آنست كه اصلش صفه‌اى باشد و منسوب به اهل صفه باشد.

و آنچه مشهور است اهل صفه عبارتند از: بلال، ابو عبيده، ابو يقظان، عمار ياسر، عبد اللّه مسعود، عتبة بن مسعود، مقداد بن اسود، عتبة بن غزوان، زيد بن خطاب، ابو كبشه و عده ديگر.

(شرح تعرف ص 38 ج 1- كشف المحجوب ص 97)

اهلِ صَوْمَعَه‌

- (اصطلاح عرفانى) اهل خانقاه و اهل شريعت و آن فروتر از مقام خراباتيان است.

عراقى گويد:

اهلِ طامات‌

- (اصطلاح عرفانى) سالكينى را گويند كه بيان حقايق خود كند و اظهار كرامت خود خواهند و كنند و در مقامات كشف و كرامت مقيد باشند و در كشف اللغات گويد طامات نزد صوفيان عبارت است از خودنمائى و خودفروشى و اظهار كمالاتى است كه از جهت فريب دادن مردم و تسخير ايشان كنند رجوع شود به طامات و شطح طامات و (كشاف ص 927).

اهلِ طَبايِع‌

- (اصطلاح فلسفى و كلامى) اهل طبايع كسانى هستند كه گويند موجودات از كيفيات چهارگانه محسوسه، گرمى، سردى، ترى و خشكى پديد آمده‌اند و تدبير و تقديرى در كار نيست.

(زاد المسافرين ص 31، 143)

اهلُ الطَّبايِعِ الْمُتَساوِيَة

- (اين اصطلاح اجتماعى است) و منظور انسانهائى است كه از لحاظ طبيعت و سرشت يكسان‌اند و البته اينان در جريان تعلم و