و لفظ پيداگر چندى را [1] سور خوانند.

و محصوره چهار گونه است.

يكى آنست كه‌ [2] حكم بر همه كرده بود: باثبات، چنان- كه گوئى هر چه مردم بود، حيوان بود. يا گوئى هر مردمى‌ [3] حيوانست، و اين را كلى موجب خوانند، و سور وى لفظ هر چه و هر بود.

و ديگر [4] آنست- كه حكم بر همه كرده باشند- بسلب- و نفى، [5] چنان- كه گوئى: هيچ‌ [6] مردم جاويدانه نيست‌ [7]، و اين را كلى سالب‌ [8] خوانند.

و سور وى لفظ هيچ بود.

و سيوم آنست- كه: حكم بر برخى كرده باشند [9] باثبات- و هستى؛ [10] چنان كه گوئى: برخى مردم دبيرست، و اين را جزوى موجب‌ [11] خوانند

[1] - پيدا كن الخ- كب،- و آنچه دلالت كند چندى را- ط،- و لفظ پيداكننده را ن،- و لفظ پيدا كن چندى- د،- خوانند ... و اگر چندى را- آ.

[2] - بى: آنست كه- كب،- است اول آنكه- ن.

[3] - هر مردم- كب،- هر مردى- د،- هر چه مردم بود- ن.

[4] - و دويم- ه،- و ديگر دويم- ل،- دوم كب- د.

[5] - نفى و دوّم- ق.

[6] - همه- د.

[7] - بى: نيست- ك،- هيچ مردم جاودانه الخ- ل- ن،- همه مردم جاودانه الخ- د.

[8] - بى: كلى- ن،- كلى سالبه- د.

[9] - باشد- آ.

[10] - بى: و هستى- ه.

[11] - موجبه- د،- موجب جزئى- ن.