بانكار و تشنيع مشغول نشود» [1].

باب پانزدهم در دلالت «حال» [2] نفس چون از بدن مفارقت كند و شرح اصناف سعادت و شقاوت (او) [3]

چون درست «كرديم» [4] در فصول متقدم كه نفس «انسانى نميرد بمردن بدن، بضرورت و را احوالى باشد در خاصّ ذات» [5] خويش از سعادت و شقاوت و راحت و لذت و عقاب و الم «و» [6] واجب «باشد اين حالها را شرح كردن» [7].

[1] - س آ: و اين سرهائيست از حكمت و حقيقت‌هائيست كه در كتب يا مرموز باشد يا خود نباشد براى آنك نه هر نفسى اين معانى در تواند يافت و چون درنيابد بانكار و تشنيع مشغول نشود و من عند اللّه التوفيق- نسخ ديگر: معانى را نيز اسرار حكمى است و حقايق اين در كتب يا مرموز باشد يا خود نباشد براى آنكه نه هر نفسى اين ادراك تواند كرد و چون ادراك نكند بانكار و تشنيع مشغول شود- ف: معانى اسرار حكمتى است و حقايق اين در كتب يا مرموز باشد يا خود نباشد براى آنكه نه هر نفس ادراك آن تواند كردن و چون ادراك نتواند كردن بانكار و به تشنيع مشغول شود.

[2] - ف: بر حالت- نسخ ديگر: بر حال.

[3] - ف افزوده.

[4] - م د ل ح ف: شد.

[5] - ح م د ف: مردم بفساد بدن فاسد نشود بضرورت آن را حالى باشد در ذات خاص‌

[6] - م د ل ح ف: پس.

[7] - م د ل ح: شرح اين احوال ياد كردن- ف: شرح اين احوال كردن- س آ:

است كه اين حالها را شرح دهيم.