«اين هر دو» [1] رتبت عالى دارد و در حق آثار طبيعى «اين» [2] منزلت ندارد.

پس نفوس انبيا و حكما «ازين» [3] مراتب باشند، و (اگر) [4] نفسى (باشد) [5] كه اين «مرتبت» [6] ندارد و (لكن) [7] فضيلت اخلاق «وى» [8] را حاصل «باشد وى» [9] از جمله از كيا باشد از نوع «انسان» [10]، گر چه از «اهل» [11] مراتب عالى نباشد.

اين است «آن مراتب كه در تن نفس مردم ممكن باشد» [12] و اين «اسراريست از حكمت و حقايق و اين در كتب يا مرموز باشد يا خود نباشد، براى آنكه بر هر نفسى اين معنى در تواند يافتن و چون درنيابد جز

[1] - س آ: هر دو عقل از- نسخ ديگر: هر دو اين.

[2] - س آ: آن.

[3] - ف م د ح: درين.

[4] - نسخ ديگر افزوده.

[5] - نسخ ديگر افزوده.

[6] - نسخ ديگر: مراتب- در س آ از اول «بس نفوس انبيا» تا اينجا ساقط شده.

[7] - نسخ ديگر افزوده.

[8] - م د: آن- ح ف: او را.

[9] - س آ: نباشد وى- م د ف ل: اين نفس- ح: آن نفس.

[10] - م ح: ايشان- ف: انسانى- س آ د: انسان و.

[11] - م د: نوع- آ: اصل.

[12] - ف م د ح ل: آن مراتب كه در حق نفس انسانى ممكن باشد- س آ: مراتبى كه در حق مردم ممكن باشد.