فى الحشيش و انّا فى سربة طير اذ لحظونا فصفروا مستدعين بنا فحسّسنا بخصب و اصحاب ما يخالج فى صدورنا ريبه و لا زعزعتنا عن قصدنا تهمة فابتدرنا اليهم مقبلين و سقطنا حلال الجبايل اجمعين. فاذا الخلق ينضم على اعناقها و

خود فراموش كرده بودم و آنچه من بدان الفت گرفته بودم. بر من منقص (عيش- ظ) شد. پس خواستم گشاده شوم از بسيارى اندوه كه مرا ياد آمد. يا از سوز بميرم پس از قفص آواز دام كه ايشان را كه نزديك آئيد به من تا مرا دلالت كنيد بر حيلت رهائى جستن و راحت يافتن پس ايشان را با ياد آمد حيلتها و مكررهاى صيّادان از نداى من ايشان را جز گريختن از جايگاه من و دورى جستن از من هيچ نيفزود پس سوگند دادم بر ايشان به رسم قديم و صحبت ديرينه نگاه داشته از شوائب بغض و نفاق و با ايشان عهد و پيمان كردم با ايشان مرا استوار داشتند و شكّ و شبهت از ايشان دور شد و ايمن شدند از مكرر صيادان، پس نزديك من آمدند و من ايشان را از احوال ايشان بپرسيدم مرا گفتند كه اين رنج كه تراست ما هم بدين گرفتار بوديم و نوميد شديم از رهائى يافتن و با بلا و اندوه و رنج انس گرفتيم پس تدبير كرديم و رهائى جستيم و يافتيم و حلقه دام از گردن ما بيفتاد و قفس بگشادند و ما بيرون آمديم.

من گفتم مرا نيز رهائى دهيد. گفتند اگر ما بر رهائى دادن تو قادر بوديمى خود را در ابتدا رهائى داديمى و طبيب بيمار شفا نتواند بود پس من جهد كردم و خود را از قفص بينداختم و با ايشان بپريدم. مرا گفتند پيش تو بقعها است كه تو نجات نيابى و از بلا ايمن نشوى تا آن مسافت ميان تو و آن بقاع است قطع نكنى بر اثر ما بيا تا ترا نجاة دهيم و براه راست ترا به مقصود رسانيم بس ما مى‌پريديم ميان دو كوه در واديهاى با آب و گياه و عمارت بسيار تا زين ميان بگذشتيم و بر سر كوه نخستين رسيدم پس هشت كوه بلند بگرديديم كه چشم غايت آن را دمى نمى‌يافت بعضى از اين همراهان گفتند كه هيچ امنى نيست الّا كه ما بشتابيم از اين كوهها بگذريم پس شتاب نمودم كه رنج كشيديم تا از شش كوه بگذشتيم به پريدن چون به هفتم رسيديم و قصد آن كرديم كه به اصل آن رسيم بعضى‌