الشّرك يتشبّث باجنحتنا و الجبايل يتعلّق بارجلنا الى الحركة فما رادتنا الا نعسيرا فاستسلمنا للهلاك و شغل كلّ واحد منّا ما خصّه من الاهتمام لاخيه. و اقبلنا نتبين الحيل فى سبل التخلص حتّى السنتنا صورة امرنا و استأنسنا بالشّرك و

گفتند كه هيچ تواند بود كه ما يك چندى بياساييم كه ما را در اين سفر رنجهاى بسيار رسيد و ميان ما و ميان دشمنان ما راههاى دور است چه آهستگى كردن در طلب نجاة بهتر بود از شتاب نمودن كه آن شتاب از مقصود باز دارد. پس در سر كوه يك ساعت مقام كرديم آنجا بوستانها تازه و آراسته ديديم و آبادان. و با درخت بسيار و جويهاى روان كه خواست كه عقل ما متحيّر شود از بهاء و زيبائى آن. و آنجا چندان درنگ كرديم كه بياسوديم. بعضى گفتند كه بشتابيد كه هيچ امن نيست چون احتياط و هيچ حصن نيست منيع‌تر از حزم و بد گمانى مقام در اين بقعت بسيار شد و دشمنان بر اثر مى‌آيند بيائيد تا از اين بقعت برويم چون بكوه هشتم رسيديم كوهى ديديم بغايت بلندى و طيور بودند آن كوه را كه ما هرگز از ايشان لطيف‌تر و خوش‌آوازتر و نيكوصورت‌تر و پاكيزه‌تر نديده بوديم و از ايشان چندان آبادى و لطف ديديم كه شرح و بيان آن بذكر نتوان كرد چون ميان ما و ايشان انبساط حاصل آمد ما آن حقيقت حال را با ايشان بگفتيم ايشان ما را غمگسار كردند و بدان رنج ما تأسّف خوردند. و گفتند وراء اين كوه شهريست كه پادشاه آنجا نشيند و هر مظلوم كه حاجت خويش بدو بردارد و برو توكّل كند انصاف بيابد پس ما با اين اشاره قصد شهر ملك كرديم و بدرگاه او بايستاديم منتظر آنكه فرمان در رسد به دستورى دادن آيندگان پيش او.

پس فرمان فرو آمد ما را بر قصر پادشاه بردند ما صحنى ديديم كه صفت فراخاى آن نتواند كرد، چون از آن درگذشتيم و حجاب برداشت صحنى ديگر ديديم كه از نيكويى، آن اول را فراموش شد. و آن را خود دانستيم. چون به حجره پادشاه رسيديم و جمال و جلال پادشاه بر ما تافت مدهوش شديم و به حالتى رسيديم كه قدرت آن نداشتيم كه بدو شكايت كنيم الّا كه او بر سرّ ما مطلع شد و به لطف خويش آرام و ثبات را با ما