بجاى‌ [1] و [2] هرگاه كه جنبش بود سو و جهت بود، پس ايشان جهت واجب كنند و جهت چيزى نبود عقلى كه بوى اشارت حسّى نبود، كه اگر چيزى بود كه بوى اشارت حسّى نبود حركت نبود. پس جهت چيزى بود كه بوى اشارت حسّى بود و موجود بود. پس نشايد كه جهتى بود بى‌نهايت تا فروسو را حدّ نبود يا برسو را حدّ نبود، كه ما پيدا كرده‌ايم كه بعدها را حدّ بود.

و ديگر [3] هرگاه‌ [4] كه فرو سو چيزى نبود كه بوى رسى بل الى غير النّهايه‌ [5] بوى رسيدن نبود. پس وى خود موجودى‌ [6] اشارتى نبود تا [7] از همه جايگاه فروسو بود. پس همه متّفق بوند. پس همه چيزها هر كجا كه اندر آن جايگه‌ [8] فروسو بود بيكسان، پس يكى فروتر نبود. و ديگر بار [9] نشايد كه هيچ چيز اندر آن راه برسو بود، زيرا كه فروسو برسو نبود، و فروتر و برتر آنگاه بود كه يكى بفرودى نزديكتر بود [10] و يكى از فرودى دورتر [11]. و اگر فرودى‌ [12] خود چيزى نيست كه فرود محض است نزديكتر [13] و دورتر نبود و ماننده‌تر و ناماننده‌تر نبود، و بجمله چون اشارت بوى حسّى‌ [14] نيست يكى وى «بر» چگونه بود؟

[1] طم: از جايى بجايى.

[2] طم:- و.

[3] مك 2، طم:+ كه.

[4] مك 2: هيچ گاه.

[5] طم:+ بود.

[6] مك 2: موجود.

[7] مج، مك 2، مل: يا.

[8] س، عس: جاى كه.

[9] مك 2: باز.

[10] طم:

- بود.

[11] طم:+ بود.

[12] مج، مك 2، طم: فرود.

[13] طم:

بر ديگر.

[14] مك 2: هستى؛ طم: و بجمله چون وى اشارت جسمى.