درست هستى.

شايسته است كه دعا كننده، سخن و دعاى خود را با سپاس و ستايش خدا آغاز كند، ستايش خدا، گاهى با شكر و گاه با تسبيح و تقديس اوست. «خدايا ثنا را با حمد تو آغاز مى‌كنم» يعنى نخستين ثناى من بر تو اين است كه تو را حمد مى‌كنم، اين جمله را ثنا مى‌گويد و آن به سبب چيزى است كه خدا به ما بخشيده و به دليل فضلى است كه عطا كرده كه واجب است به آن سبب او را حمد كنيم.

پس ثناى من بر تو با حمد توست و اگر توبه من قدرت ثنا و توفيق دعا نمى‌دادى چگونه مى‌توانستم تو را حمد و ثنا كنم؟

و تو به مَنِّ خود راهنما به راه درست هستى..

حسن افتتاح دليل حسن ختام نيست، چه بسا انسان در آغاز زندگى يا سخن خود، خوب، صالح و درست باشد، امّا سپس تحت تأثير عوامل گوناگون دچار انحراف گردد، پس از اين رو از صاحب قدرت مى‌طلبيم كه پايدارى ما را به درستكارى و راه درست مستمر بدارد: «و توبه مَنِّ خود راهنما به راه درست هستى» تو هستى كه مرا بر راه درست، استوار مى‌دارى.

هنگامى كه انسان تيرى پرتاب مى‌كند و درست به هدف مى‌زند، پرتابى درست انجام داده. زيرا تير به هدف خورده است وما هنگامى كه دعا مى‌كنيم، از خداوند مى‌خواهيم كه نتيجه‌اى درست حاصل دعاى ما كند و آن را اجابت فرمايد و خداوند هم امور را به راه راست هدايت مى‌كند و به نتيجه‌اى درست مى‌رساند، فقط ما بايد از اين امر غافل نشويم كه خدا به ما نعمتهايى داده است و يكى از نعمتهايش اين است كه ما را بر راه راست و طريق درستكارى، استوار مى‌دارد؛ آرى اين نعمتها نتيجه اعمال و كوشش ما نيست، بلكه به منّ الهى به ما رسيده، پس در دعاى خود با خشوع تمام مى‌گوييم: «و تو راهنما به راه درست هستى...»

و يقين كردم كه تو ارحم الراحمين هستى در جايگاه گذشت و رحمت‌