دهيم كه پرورده رسول خدا از ديگر مردمان به جانشينى آن‌حضرت سزاوارتر است.

وفات پيامبر .. و انحراف مسلمانان‌

تنها هشت بهار از عمر امام حسن مى‌گذشت كه رسول اسلام به رفيق اعلى پيوست (سال 11 هجرى). اين حادثه جانگداز در قلب امام حسن تأثير بسيارى گذارد و آتش غم و اندوه را در دل او شعله ور ساخت.

هنگامى كه حكومت، كه حقّ شرعى امير مؤمنان على بود، از آن‌حضرت سلب شد، حسن اندوه و خشم بيشترى در خود احساس مى‌كرد. نه به آن خاطر كه پدرش از حقّ مشروع خويش يا منصبى كه وى شايسته آن بود باز داشته شد و يا اينكه دنيا از او روى برتافته و به ديگران روى نموده است، هرگز، بلكه امام حسن به انحراف مسلمانان از جاده مستقيم حقّ مى‌نگريست كه اين خود به معنى سقوط در ورطه گمراهى و بازگشت به همان مفاسد روزگار جاهليّت بود، آن هم پس از مدتى كه از گمراهى، نجات يافته و از مفاسد آزاد شده بودند. از اين رو، وى افسرده مى‌شد و اندوهش شدّت مى‌يافت.

روزى به مسجد رفت و خليفه اوّل را ديد كه بر منبر جدّش و بلكه بر منبر پدرش براى مردم سخنرانى مى‌كند. ناگهان دلش از درد و اندوه لبريز شد و يكپارچه به خشم و غضب مبّدل گشت. صفوف مردم را شكافت تا به منبر رسيد و سپس خطاب به خليفه گفت: از منبر پدرم فرود آى ...

خليفه خاموش ماند و حسن دوباره سخن خود را تكرار كرد و اندكى ديگر