و حسين مى‌فرمود: «خدايا من اين دو را دوست دارم پس تو نيز آنان را و هم دوستدارانشان را دوست بدار».

و نيز پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «هر كه حسن و حسين را دوست بدارد من او را دوست مى‌دارم و هر كس را كه من دوست بدارم خداى هم او را دوست مى‌دارد و هر كه را خداوند دوست بدارد او را به بهشت مى‌برد و هر كه حسن و حسين را دشمن دارد من نيز او را دشمن دارم و هر كس را كه من دشمن بدارم خداى هم او را دشمن مى‌دارد و هر كه را خداوند دشمن بدارد او را به آتش مى‌برد» [1].

و سخنان درخشان و گهر بار ديگرى از اين قبيل كه ما مى‌توانيم يقين كنيم كه اين سخنان از جانب خود پيامبر نبود، بلكه صادر شده از سوى وحى بود كه پيامبر جز بر طبق آن سخن نمى‌گفته است.

عنايت و توجّه پيامبر صلى الله عليه و آله همچنان شامل اين طفل بود تا آنكه اين كودك به جوانى برومند تبديل شد كه از سر چشمه خير و فضيلت خود را سيراب ساخته و اينك شايسته رهبرى مسلمانان شده بود. پيامبر اكرم و پيش از وى خداى پيامبر نيز همين شايستگى را در سيماى او ديده بودند.

از اين رو به پيامبر وحى كرد على را به جانشينى خود قرار دهد و پس از وى حسن و حسين را. پس پيامبر همواره مردم را به دوستى آنان و تبعيّت از ايشان و راه آنان فرا مى‌خواند.

اگر ما در چيزى شك كنيم هرگز نمى‌توانيم در اين نكته بخود ترديد راه‌