در دوران امام حسن حكمفرما بود آن‌حضرت را وامى‌داشت روش پيامبر صلى الله عليه و آله را دنبال كند و آن‌حضرت را كاملًا الگوى خود قرار دهد و همچون او به موّفقيتهاى بزرگى نيز نايل شود.

با اتخاذ همين روش بود كه وى مانند پيامبر گذشت و اغماض را پيشه خود مى‌ساخت و با دشمنانش به صلح و مدارا رفتار مى‌كرد.

چنان كه شرايط و اوضاع خاصّ روزگار امام حسين نيز اقتضا مى‌كرد تا آن‌حضرت در امر دين و پيشبرد آن از خود تلاش و غيرت نشان دهد و همين امر موجب شباهتهاى ميان دوران او و دوران امام على شده بود.

تربيت‌

پيامبر صلى الله عليه و آله، على و زهرا عليهما السلام تربيّت حسن مجتبى را بر عهده داشتند و با تربيّت صالح و اسلامى خود، وى را براى رهبرى امّت در آينده آماده مى‌كردند. در واقع خانه رسالت با آگاهى از منزلتى كه حسن در آينده در جامعه اسلامى به خود اختصاص مى‌داد، به تربيّت وى اهتمام مى‌ورزيدند. آنان مقام و منزلت حسن را به شيوه‌هاى مختلف نيز به آگاهى مؤمنان مى‌رساندند. مثلًا پيامبر اكرم او را بر سينه‌اش بالا مى‌برد و آنگاه بلندش مى‌كرد تا بايستد و يا دستانش را مى‌گرفت و آرام به سوى چهره مباركش مى‌كشيد و مى‌خواند: «حزقه حزقه‌ [1] ترق عين بقه»

سپس با حسن عليه السلام با ملاطفت رفتار مى‌كرد و با او شوخى و بازى‌