و نابودى است اگر از آن درست نگهدارى و پاسدارى نشود و در برابر شهوت شهرت‌طلبى و مقام خواهى، مقاومت به عمل نيايد.

شخص مؤمن درپى انفاق خود، منّت نمى‌گذارد و آزار نمى‌رساند و از راه انفاق به اشباع شهوت شهرت‌خواهى و قدرت‌طلبى خود نمى‌پردازد بگونه‌اى كه بر فقير فخر بفروشد و خود را بالاتر از او بداند و به ناحقّ تكبّر و خودخواهى پيشه كند و براى خود طبقه متمايزى در مقابل فقرا بسازد.

خداوندمتعال مى‌فرمايد: (الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا يُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُوا مَنّاً وَلَا أَذىً لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ) [1].

«كسانى كه اموال خود را در راه خود انفاق مى‌كنند، سپس به دنبال انفاقى كه كرده‌اند، منّت نمى‌گذارند و آزارى نمى‌رسانند. پاداش آنها نزد پروردگارشان است و نه ترسى دارند ونه غمگين مى‌شوند.»

سپس قرآن مجيد بر دشوار بودن اين شرط در انفاق، تأكيد مى‌كند زيرا تحقّق اين شرط نياز به اين دارد كه انسان خود را در مقابل نفس امّاره كاملًا تمرين دهد و آماده كند و از شهوتهاى شيطانى به طور هميشگى جلوگيرى و پيش‌گيرى بعمل آورد.

خداوند مى‌فرمايد: (قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِن صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَا أَذىً وَاللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ) [2].

«گفتار پسنديده (در برابر نيازمندان) و عفو (و گذشت از خشونتهاى‌