پيوندهاى برادران مؤمن با يكديگر مى‌شود و امر غذا خوردن را به يكى از مناسبات موفّق اجتماعى بدل مى‌سازند.

چهارم- غذا و تدبير معيشت‌

انسان مى‌بايست راه اقتصاد و ميانه‌روى را در معيشت برگيرد و به اندازه توانايى و وسعش به امر تغذيه اهتمام ورزد، چون، بر انسان نسبت به امورى كه بر آنها توانايى ندارد، تكليفى بار نمى‌شود. از سويى خداوند متعال بيش‌از نياز بشر، غذا فراهم آورده، بگونه‌اى كه هر مؤمنى مى‌تواند بدون اينكه متحمّل سختى و يا زيانى بشود گليم خود را از آب بيرون كشد.

در آنچه خواهد آمد به برخى آموزه‌هايى كه دراين باب وارد شده اشاراتى خواهد رفت:

الف- مستحب است انسان با توجّه به توان و وسع خود، ميزان غذايش را تنظيم كند. از امام صادق عليه السلام دراين باره نقل شده كه:

«ليس في الطعام سرف» [1].

«در غذا نبايد اسراف كرد.»

ب- معمولًا مهمانيها به ابزارى براى پرزرق و برق كردن سفره‌ها بدل شده‌اند، حال آنكه اسلام از اين امر نهى مى‌كند، و در واقع مستحب است كه مهمان، ميزبان را به سختى نيندازد. از امام حسين عليه السلام روايت شده كه فرمودند: