اينان چون ديوارى ستبر در برابر انتشار نور هدايت ايستاده بودند تا مردم از فروغ بهره‌مند نشوند، پس نوح را به گمراهى متهم كردند و پنداشتند كه گمراهى را در او به آشكار مى‌بينند.

[61] نوح گفت كه گمراهى را در او راه نيست و براى ايشان بيان داشت كه خود رسول خداست كه از سوى پروردگارى كه بركات خويش را بر زمين نازل مى‌كند، آمده است.

قالَ يا قَوْمِ لَيْسَ بِي ضَلالَةٌ وَ لكِنِّي رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ‌- گفت اى قوم من! گمراهى را در من راهى نيست. من پيامبرى از جانب پروردگار جهانيانم.» [62] شايسته بود همگان به دعوت نوح گوش فرا دهند از چند روى

اولا: نوح مبلغ رسالات پروردگار بود و طبيعى است كه اين گونه رسالتها در مسير تكامل انسان هستند، زيرا از سوى پروردگارشان صادر شده پروردگارى كه همواره آنان را به سوى مرتبت و درجتى فراتر ارتقاء مى‌دهد.

ثانيا: نوح نيكخواه آنها بود و در سبيل هدايت ايشان گام برمى‌داشت.

ثالثا: نوح داناتر از آنها بود و علمش از سوى پروردگارش الهام شده بود و به تعاليم و شرايع خدايى مرتبط بود.

أُبَلِّغُكُمْ رِسالاتِ رَبِّي وَ أَنْصَحُ لَكُمْ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‌- پيامهاى پروردگارم را به شما مى‌رسانم و شما را اندرز مى‌دهم و از خدا آن مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد.» [63] مى‌توان گفت كه خداى تعالى به چند سبب رسولان را فرستاده است.

/ 347 اولا: خدا پروردگار مردم است، بركات مادى خود را كه همگان آنها را مشاهده مى‌كنيم در هر لحظه نازل مى‌كند.

ثانيا: بشر نيازمند تذكر و ارشاد است تا هدايت يابد و به كمال رسد و هر چه بيشتر به ارشاد نيازش باشد خداى تعالى نيز بيشتر او را هدايت كند.