روشن، و رنگها آشكار، در صورتى كه وضوح چيزها و روشن بودن آنها به ديدن مدد مى‌رساند ولى خود رؤيت و ديدن نيست.

مفردات قرآنى‌

و به همين جهت ملاحظه مى‌كنيم كه قرآن خود را با نامهاى نور و ذكر و بصيرت و هدى مى‌خواند، و كلمه نور را در اين آيات مى‌يابيم

1- نُورٌ عَلى‌ نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشاءُ.

2- إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً* وَ داعِياً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنِيراً.

3- فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَ عَزَّرُوهُ وَ نَصَرُوهُ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌.

كلمه «الذكر» در قرآن به صيغه‌هاى مختلف آمده است همچون

1- إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ‌.

2- وَ يُبَيِّنُ آياتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ‌.

3- إِنَّ فِي ذلِكَ لَذِكْرى‌ لِمَنْ كانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَ هُوَ شَهِيدٌ.

4- كَلَّا إِنَّها تَذْكِرَةٌ.

/ 337 اين بدان معنى است كه عقل انسان حقيقت را مى‌شناسد. ولى آن را فراموش مى‌كند، و همچنين قلب او از آن آگاه است ولى نسبت به آن غافل مى‌ماند، پس آدمى به مذكّر و يادآورى نياز دارد كه آن را به ياد او آورد و توجهش را به آن جلب كند.

كلمه «البصيرة» تعبير از حقيقت آن بيّنه‌اى است كه به توسط آن هر چيز بدان گونه كه هست ديده مى‌شود. مجمع البيان، ج 4، ص 345.

قَدْ جاءَكُمْ بَصائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ‌.

مجموع بصيرتهايى كه خداوند متعال به بندگان خود تفضل كرده است، هدى و نور قلب و عقل را تجسم مى‌بخشد.

1- فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدايَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ‌