بر عكس بخيلان، كسانى ديگر هستند كه در بخشندگى چندان گشاده دستى مى‌كنند كه همه چيز خود را از دست مى‌دهند، پس به حسرت آنچه از دست داده‌اند آه مى‌كشند، و در نتيجه مردمان نيز بر اين كارشان به نكوهش و ملامت آنان برمى‌خيزند.

اين گونه كسان بدان جهت توازن و اعتدال خويش را از دست مى‌دهند كه بى‌اندازه مسكينان و درويشان را دوست مى‌دارند، و درباره آنان خداوند تبارك و تعالى مى‌گويد

[30] إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبِيراً بَصِيراً- پروردگارت براى هر كس كه بخواهد روزى او را گسترش مى‌دهد، يا اندازه براى او نگاه مى‌دارد، و او نسبت به بندگانش خبير و آگاه است.» پس خدا روزى را به حكمت گسترش مى‌دهد، يا به اندازه و تنگ مى‌بخشد. پس كسى از آن نرسد كه در انديشه بخشنده‌تر از خدا بودن براى بندگانش باشد. و شايد در آيه گذشته رفتار بشر را به كلى از لحاظ ارتباط با مال تنظيم بخشد، و بر آدمى لازم است كه در مصرف مال راه ميانه را برگزيند و به اندازه انفاق كند، نه به افراط و تبذير بپردازد و نه بخل ورزد.

اعتماد به خدا كليد خوشبختى است‌

[31] وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلاقٍ‌- فرزندان خود را از ترس گرفتار شدن به فقر مكشيد.» بعضى از اعراب از بيم فقر و فاقه فرزندان خود را مى‌كشتند و خدا آنان را با اين گفته‌اش اطمينان بخشيد كه چنين نخواهد شد

/ 224 نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِيَّاكُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ كانَ خِطْأً كَبِيراً- ماييم كه شما و آنان را روزى مى‌دهيم (و بدانيد) كه كشتن آنان خطا و گناهى بزرگ است.» بدان سبب كه كشتن فرزند شما را از نعمت داشتن فرزند محروم مى‌سازد، از سوى ديگر از نعمت زندگى.