شفای مریض

امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید: «روزی زنی به نام «حبابه‌ی والبیه» که از شیعیان مخلص بود و به بیماری برص (پیسی) مبتلا گشته بود در حالتی گریان و نالان بر پدرم وارد شد. پدرم (امام سجاد علیه‌السلام) عرض کرد: «چرا گریان هستی؟» گفت: «فدایت شوم، اهل کوفه مرا ملامت می‌کنند و می‌گویند اگر امام تو دارای ولایت مطلقه و امام به حق می‌بود هر آینه دعا می‌کرد و این مرض برص را از چهره‌ی تو نابود می‌کرد.» پدرم فرمود: «حبابه نزدیک بیا!» و آنگاه دعایی به آهستگی تکلم کرد و فرمود: «ای حبابه! اینک حرکت کن و در آئینه بنگر که اصلا اثری از مرض در خود نخواهی دید. حبابه گوید: هنوز به منزل نرسیده بودم که شفا یافتم و چون در مجالس زنان شرکت می‌کردم همگان متعجب و متحیر بودند که چگونه صورت بیمار من به بهترین شکل نیکو شده بود.» [1] .